Jolimont (1)

Op vijfhonderd meter hoogte, verheven boven een blauwgroen meer, temidden van graan- en maisvelden en omringd door een sprookjesbos met duivelsstenen, ligt een ruim Zwitsers huis genaamd Jolimont. De vader van de vriend die ons heeft uitgenodigd om de Pinksterdagen op dit landgoed door te brengen is een muziekleraar, kindertherapeut en weldoener ineen. Nog voordat hij zelf een gezin begon, trok hij zich het lot van jongeren aan en zette hij een zomermuziekschool op voor moeilijk opvoedbare kinderen. Hij huurde een enorm huis van een boer, die hem vanwege het sociale karakter van het project een zeer schappelijke prijs rekende, en nodigde kinderen van omliggende dorpen uit om te komen logeren en een instrument te leren bespelen. Duizenden kinderen kwamen en leerden er piano, cello of fluit en de ouders betaalden wat ze zich konden veroorloven, zodat de rijksten vrijwillig de educatie van de armsten betaalden. Zijn eigen kinderen (een zoon en drie dochters – allevier muzikaal begaafd) fungeerden zodra ze oud genoeg waren als animateurs en leraren en sinds de vader door een hersenbloeding werd getroffen en zelf weer deels kind werd, namen zijn vrouw en dochters de organisatie van hem over.
Als ik door de vertrekken dwaal, laat ik mijn hand over de vleugels glijden, spelen mijn vingers met de snaren van de tegen de muur leunende instrumenten en kijk ik glimlachend naar de portretten en fotos aan de wand. De angsten en verlangens van de kinderen zijn nog aanwezig alsof ze in de antieke meubels zijn gekropen en bij iedere noot tevoorschijn komen. En s nachts dromen wij de dromen van een ander. Jolimont, een magische plek in hartje Zwitserland. We hebben ons verblijf met twee dagen verlengd.