Van feestdagen en de dingen die voorbijgaan

Sommigen zeggen dat schrijvers buiten de maatschappij staan en in ivoren torens ingewikkelde boeken construeren. Ik begrijp dat verwijt nooit zo goed, alsof schrijvers niet ook gewoon boodschappen halen, stembiljetten invullen en oud papier verzamelen. Wij staan niet buiten de maatschappij, we staan er alleen niet méér in dan niet-schrijvers, terwijl dat wel van ons verwacht wordt.
Maar vandaag was een teken aan de wand.

Aan de keukentafel maakte ik een lange lijst van benodigdheden. Ik houd van efficiëntie, dus als ik de deur uitga om bij winkel A iets te kopen, controleer ik altijd of ik niet ook iets van de nabijgelegen winkel B nodig heb. Met een lijst die mij langs drogist, reformwinkel, groentenboer en bakker zou brengen, ging ik de deur uit. Ik was enigszins verbaasd te merken dat de drogist gesloten was, maar omdat winkels in Frankrijk wel vaker om voor mij ondoorgrondelijke redenen gesloten zijn, vond ik het nog niet verdacht. Dat werd anders toen ik op de drukke winkelstraat kwam, waar alle winkels gesloten bleken te zijn. Welke nationale Franse feestdag was ik nu weer vergeten? Thuis keek ik in mijn agenda, die in Zweden is gemaakt, waar feestdagen blijkbaar niet belangrijk genoeg zijn om te worden vernoemd, want 1 mei was een maagdelijk witte pagina. Internet gaf me uiteindelijk het antwoord.
Ik geloof niet dat het me ooit eerder is overkomen dat ik Hemelvaart (en De dag van de Arbeid) ben vergeten, maar zo lang Kerstmis niet onopgemerkt aan me voorbij gaat, houd ik hoop.