Stress

Zo gaat het altijd. De ene maand neem ik bij mooi weer gerust een middag vrij om met een boek in het park te zitten en de maand erna gun ik mezelf nauwelijks een pauze. Waarom komen opdrachten altijd in hordes? Drie nieuwe webklanten, drie projecten waar ik geen ‘nee’ tegen wilde zeggen, en toch komt de deadline die ik mezelf voor Salto Mortale heb gesteld, steeds dichterbij. Het is ontwerpen, redigeren, offertes maken, nieuwe hoofdstukken schrijven – alles door elkaar. De televisie blijft uit, er wordt niet gechat via skype en koken gebeurt uiterst efficiënt om de avond in grote porties. En gek genoeg vaar ik er wel bij. Stress is voor mij geen zenuwenbom – het geeft me enkel de illusie dat ik mijn leven in de hand heb en dat ik met hard werken mijn vooruitgang kan garanderen. Lang leve de droom.