Het huwelijk (het slot)

Negen dagen voor ons huwelijk belde onze Wedding Planner met de mededeling dat op de dag van de ceremonie een belangrijke wielerwedstrijd zijn finish zou hebben voor het stadhuis op het uur van ons trouwen. We besloten er het beste van te hopen.
Acht dagen voor ons huwelijk namen wij het vliegtuig naar Pisa, de trein naar Florence en kwamen wij met vertraging, maar nog net voor de keuken dicht ging, in een fabuleus restaurant terecht, al waar wij de eerste in een lange reeks Chianti’s dronken.
Zeven dagen voor ons huwelijk ontmoetten wij onze Wedding Planner voor het zwaar bewaakte Amerikaanse consulaat. Daar kregen we te horen dat ze vanwege de datum, 11 september, alleen mensen toelieten die een afspraak hadden. Onze Wedding Planner was boos: zij had tot driemaal toe telefonisch verzocht een afspraak te maken, maar was steeds afgepoeierd met het excuus dat een afspraak niet nodig was. Na wat Amerikaans machtsvertoon mocht mijn verloofde uiteindelijk toch naar binnen, al moest ik buiten wachten, want ik had geen Amerikaans Paspoort. Die avond dronken we weer een Chianti. (En misschien is het gemakshalve het beste te zeggen dat, afgezien van wat avonden dat we aan de Brunello di Montalcino zaten of van een Super Tuscan genoten, we iedere avond Chianti dronken.)
Zes dagen voor ons huwelijk gingen we naar het Nederlandse consulaat dat een kamer in een appartement bleek te zijn waar je zonder identificatie binnen kon lopen en waar we het gevoel hadden op de koffie te zijn bij een bevriende landgenoot. Vervolgens reden we naar Fattoria Casa Sola, waar we de wijnen proefden die we tijdens het diner zouden schenken en waar we de details voor het menu met de chef van Prumiano doornamen. Tot slot reden we naar Volterra, waar het slechte weer die nacht begon.
Vijf dagen voor ons huwelijk ontmoetten we onze Wedding Planner in het stadhuis van Volterra, waar wij moesten zweren dat we de ex-man of –vrouw van de ander niet vermoord hadden en evenmin verdacht werden van dat misdrijf. Daarna liepen we naar een goudsmid die onze vingermaten opnam en beloofde binnen vijf dagen twee ringen voor ons te maken.
Vier dagen voor ons huwelijk hadden we nog vier dagen om te ontspannen. Terwijl het onweer buiten raasde, vluchtten wij in Siena de dom in en bleven daar vrijwel de hele dag.
Drie dagen voor ons huwelijk reisden we naar Lucca, waar de dom alweer een schuilplaats bood tegen de regen. Toen het opklaarde, ontmoetten wij, geheel bij toeval – of juist niet, twee genodigden van onze bruiloft op hun kriskrasreis door Toscane.
Twee dagen voor ons huwelijk regende het nog steeds zo onbehoorlijk hard en was de temperatuur zo waterkoud, dat we uit voorzorg panty’s, vesten en jassen aanschaften, want we zouden hoe dan ook buiten gaan eten op onze trouwdag.
Een dag voor ons huwelijk reisden wij van Lucca naar Pisa, waar we een deel van onze gasten bij de scheve toren ontmoetten. Na veel omwegen, opgebroken landweggetjes, trage tractoren en verdwenen afslagen, kwamen wij drie uur te laat aan bij Casa Sola. Overige gasten bleken eveneens vertraging te hebben, zodat toen het wijnproeven begon, moeders en grootmoeders nog naar appartementen gebracht moesten worden, waarvan de sleutels ontbraken. Tijdens het tegenvallende diner in een nabijgelegen restaurant werden de laatste gasten telefonisch naar de accommodaties begeleid.
Er werd die nacht niet geslapen. In ieder geval niet door ons.

Op de dag van ons huwelijk scheen de zon. En die bleef de hele dag schijnen. De ochtendyoga ontspande ons, de jurk en het kostuum pasten en onze haren hadden een goede dag, de gasten maakten ons aan het lachen, de lunch was heerlijk, de route mooi, de ringen waren klaar en de herrie van de wielerwedstrijd hield precies op tijd op, het interieur van het stadhuis was adembenemend, niemand struikelde, een paar mensen huilden en iedereen glom, er werd volmondig ‘ja’ gezegd, de prosecco was lekker en op de reis terug raakte niemand de weg kwijt, de tuin was beeldschoon versierd, het eten was het beste van wat we tot nog toe in Toscane hadden geproefd, de wijn vloeide rijkelijk en niemand had het koud, tijdens het diner werd er gezongen, gespeeld en gespeecht en na het diner werd er vooral gedanst, gediscussieerd en geflirt, totdat de gasten een voor een afvielen en de bruid en bruidegom niet meer op hun benen konden staan en het feestje in hun bed voortzetten.
Op de dag na ons huwelijk werden we met een grote glimlach wakker.

Vanaf vandaag schrijft hier een getrouwde vrouw.