In deze Libris-prijswinnende roman heeft
een schilderij het woord. Het verhaal begint met het einde: vlammen laaien
op in het atelier en een tragisch slot wordt gevreesd. Tragisch? Kan het
einde van een doek tragisch zijn? Een doek is alleen maar de drager van
de creatie van een schilder.
Willem Jan Otten heeft in deze roman een metafoor gebruikt om de verhouding
tussen God en de mens inzichtelijk te maken: hij beschrijft de relatie
tussen een schilder en zijn schilderij. Hij stelt de mens voor als een
drager, een canvas, dat leeg en wit is en door de verbeelding van God
kan worden ingevuld. Kan ons leven tragisch zijn als wij door God zijn
geschapen?
Het antwoord volgens de auteur is ‘ja’. Tijdens ons leven
kunnen we vergeten dat we alleen drager zijn. We kunnen samenvallen met
de afbeelding die op ons is geschilderd en belangrijker: ook anderen kunnen
vergeten dat we slechts een afbeelding zijn. Er kan oprecht van ons gehouden
worden en waar liefde mogelijk is, wordt tragedie geboren.
|