In
zes verhalen die in verleden, heden en toekomst spelen, schetst Mitchell
een beeld van onze wereld. Het is geen mooi plaatje. Er wordt onderdrukt
en bedrogen, gemoord en gelogen. Af en toe is er een sprankje liefde of
vriendschap, maar de meeste verhalen hebben een pessimistische ondertoon:
het ongeluk herhaalt zich altijd.
Toch heeft Mitchell uiteindelijk geen negatief boek afgeleverd, want de
hoofdpersoon met wie de roman begint en eindigt, stelt zich dapper te
weer tegen de cynici in de wereld. Geschiedenis heeft volgens hem geen
regels. Het heeft alleen resultaten en resultaten worden bereikt door
handelingen, die op hun beurt geïnspireerd worden door opvattingen.
Wat we geloven, maken we waar. Hij gaat verder dan idealisme, zijn theorie
raakt aan magisch realisme. Ongelovigen zullen roepen dat één
mensenleven nooit iets kan bijdragen of veranderen, dat een leven niets
meer is dan een druppel water in een eindeloze oceaan. Maar, denkt de
optimist, wat is een oceaan anders dan een grote hoeveelheid druppels?
|