De
situatie van tijdelijke doelloosheid is zeer herkenbaar. Je bent halverwege
de trap en denkt: wat ging ik ook al weer doen? Een minuut geleden aan
de keukentafel wist je het nog precies. Nu bungel je tussen heden en toekomst
in. De enige manier om het doel te hervinden, is om terug te keren naar
de plaats waar je was. Zodra je weer aan die keukentafel zit, kun je je
herinneren, waarom je opstond.
Matsier gebruikt deze ervaring als metafoor om iets over het leven te
zeggen. Zijn autobiografische roman Gesloten Huis verhaalt over
het ontruimen van zijn ouderlijk huis nadat zijn moeder is overleden en
de herinneringen die deze activiteit met zich meebrengt. Hij schrijft
over een periode van waanzin. Onverwerkt verdriet uit zijn jeugd en onzekerheden
uit zijn huidige leven zorgen voor een gevoel van doelloosheid en paniek.
Ook in dit geval is de oplossing een terugkeer. Om het gat tussen zijn
heden en toekomst te dichten, om zijn doel terug te vinden, moet hij opnieuw
naar de plek waar hij was toen het doel hem gegeven werd, zowel letterlijk
als in gedachten. Als een mens handelt en deze handeling hem zonder haperen
van het ene moment naar het andere brengt, van het heden zonder onderbreking
naar de toekomst, dan is een mens het gelukkigst volgens Matsier.
|