Milan Kundera
'De ware goedheid van de mens kan zich alleen in volstrekte zuiverheid en vrijheid manifesteren jegens hem die geen kracht vertegenwoordigt.'
(De ondraaglijke lichtheid van het bestaan, 1983)

In De ondraaglijke lichtheid van het bestaan creëert Kundera een personage, Tereza, die een theorie van de liefde ontwikkelt. Liefde tussen twee mensen, hoe mooi en diep deze ook is, kan volgens haar nooit zuiver zijn. Er is altijd een bepaalde machtsrelatie waarin de één zwak is en de ander sterk. Bovendien ben je verplicht om lief te zijn voor je wederhelft, omdat je die andere persoon nodig hebt. Je liefde is niet onbaatzuchtig.
Voor naastenliefde geldt hetzelfde. Het is geen verdienste je vrienden goed te behandelen, want de consequenties zijn talrijk als je het niet zou doen. Als je niet om anderen geeft, zullen anderen ook niet om jou geven en sta je alleen.
Tereza concludeert dat haar werkelijke morele beproeving berust op haar verhouding tot wie aan haar is overgeleverd. Zij noemt haar hond als voorbeeld. Haar liefde voor dit dier is zonder zelfbelang. Ze wil niets van de hond, verwacht zelfs geen liefde terug. De hond heeft haar nodig, zonder dat zij het dier nodig heeft. Liefde is pas zuiver als zij gegeven wordt aan iemand die geen kracht vertegenwoordigt.