Slumdog Millionaire

Nederland moet nog tot 12 februari wachten, maar de film die al vier Golden Globes heeft gewonnen (en vast nog vele andere prijzen) en genomineerd is voor negen Oscars, draait in Parijs al enige tijd. Een vriend van ons bonsde afgelopen zaterdag onverwachts op onze deur met het dwingende verzoek het huis te verlaten en mee te gaan naar de bioscoop. Geen tijd hebben, bestond in zijn ogen niet. Voor deze film moesten we tijd maken.
Hij had kaartjes gekocht in het charmante theater La Pagode bij ons in de buurt en ondanks dat hij de film al had gezien, ging hij met ons mee naar binnen. Deze film kon je gerust driemaal zien, vond hij. En hij had gelijk.
Vanaf de eerste scène was ik geboeid en gedurende de rest van de film is mijn aandacht niet afgedwaald. Heel af en toe schemerde er iets kunstmatigs door, iets van de opzet en de structuur van het scenario, maar omdat die opzet en structuur zo oorspronkelijke zijn en zo doeltreffend, stoorde dat me nauwelijks. Of meer nog: het hoorde erbij. De doorzichtige symboliek van de tegenstellingen, het miljonairsspel en de sloppenwijken, het moderne India en de traditie. Ik was me er steeds van bewust dat ik naar een speelfilm keek en toch gaven de beelden me het idee dat ik het echte India leerde kennen, een India dat me fascineerde en afschrok. Het enige minpuntje dat ik zou kunnen noemen is het slot – uiteindelijk is ook deze film een feelgoodmovie, niet met een afgerond en geheel happy end, maar wel met een voor de kijker geruststellend einde. En toch hoort ook dat weer in het scenario, is ook die hoopvolle noot een dubbele noot, maar om dat uit te leggen zou ik te veel moeten verklappen en dat is zonde.
Voor wie niet wil dat ik op een morgen onverwachts op de deur kom bonzen, heb ik een tip: maak tijd voor deze film en ga hem zien.