Over het schrijven van een blog

Deze week sprak ik met een onderzoeker over de betekenis van mijn blog. Het was een lang en intens gesprek en ik hoop van harte dat mijn gesprekspartner mijn tegenstrijdige opmerkingen kan plaatsen, want veel verheldering hebben mijn woorden me niet gebracht. Voor wie schrijf ik? Hoe eerlijk ben ik? Wat verwacht ik van mijn lezers? Ik kon zelden een eenduidig antwoord geven.

Natuurlijk schrijf ik vooral voor jullie, de lezers van dit blog. Als er geen bezoekers op mijn website kwamen, zou ik stoppen. Daarnaast schrijf ik voor potentiële lezers van dit blog, die hier toevallig via een google search belanden, en voor lezers van mijn romans, die iets meer over de auteur willen weten. Heel misschien schrijf ik ook voor potentiële lezers van mijn romans, maar ik betwijfel of een blogtekstje een lezer kan overtuigen naar de winkel te rennen. Om een roman te verkopen moet je allereerst een goede roman schrijven en mond-tot-mond reclame genereren.
Toch schrijf ik dit blog ook voor mezelf. Niet als levensarchief, daar heb ik mijn dagboeken voor, maar als stok achter de deur, als garantie dat ik niet in afzondering verdrink. Een roman schrijven en publiceren is een proces van ongeveer twee jaar. Af en toen fietst er een kort verhaal, artikel of column tussendoor, maar soms gaan er maanden voorbij voordat ik een tekst de wereld in stuur. Mijn blog dwingt me om wekelijks iets vrij te geven en dat geeft me het gevoel (of de illusie?) dat ik iets meer in contact sta met die wereld.

Dan de kwestie van de eerlijkheid. Lieg ik hier wel eens. Jawel, en toch voelt het niet als liegen. Ik schilder namelijk geen persoonlijkheid af waarachter ik zelf verborgen blijf. Maar soms verander ik wel details en datums om de stukjes grappiger, relevanter of actueler te maken. En ik laat wel eens dingen weg. Bloggen over ongeluk en verdriet gaat me niet goed af. Misschien vind ik dat te intiem en daarom deel ik waarschijnlijk onevenredig veel vrolijke momenten met jullie.

Tot slot mijn verwachtingen. Aan de statistieken kan ik zien dat er behoorlijk wat bezoekers komen en toch laten jullie zelden een reactie achter. Wanneer jullie op mijn tekst willen reageren sturen jullie me eerder een email. De onderzoeker wilde weten of ik dat jammer vond. ‘Misschien wel,’ antwoordde ik eerst en toen: ‘Als ik het echt jammer vond, zou ik mensen wel vaker actief uitnodigen om te reageren en dat doe ik niet.’ Wie reacties wil, moet vragen stellen. Laten we het dus eens uittesten: waarom lezen jullie dit blog en wat zijn jullie favoriete en minder favoriete stukjes? (Reacties mogen anoniem geplaatst worden).