New York (December 2008)

“He adored New York City, he idealized it all out of proportion. No, make that: he romanticized it all out of proportion. He was too romantic about Manhattan as he was about everything else. He was as tough and romantic as the city he loved.” Woody Allen in Manhattan.

De gele taxi rijdt via de Holland Tunnel de stad binnen en brengt ons over de Avenue of the Americas naar ons hotel. Nog geen half uur geleden geland in Newark, New Jersey, zijn we nu al in het hart van Manhattan.
Het is een ongelofelijk warme middag. Winterjassen die ’s morgens in de haast zijn aangetrokken worden als nutteloze objecten over de arm geslagen en nieuwsgierige decolletés bevrijden zich uit wollen sjaals en dichtgeritste kragen. De conciërge vertelt ons dat het morgen zal vriezen en dat er een sneeuwstorm op komst is, maar wie zijn voet buiten de deur zet, kan deze voorspellingen nauwelijks serieus nemen.
We herontdekken Soho en Nolita, wijken waarin je uren kunt wandelen. Naast de feestelijk verlichte etalages van de grote merken liggen donkere winkelpanden met gesloten luiken of karton voor de ramen. Zelfstandige winkeliers en boetieks hebben blijkbaar hun deuren moeten sluiten. Het resultaat van 9/11 of van de recente economische crisis?
Misschien is het de gang van zaken in een dure wereldstad als New York, want op straat is niets te merken van somberheid of teleurstelling. Zelfs wanneer het de volgende dag ineens twintig graden Celsius kouder is, verschijnen er geen grimmige blikken of lange gezichten. In restaurants en musea worden we zelfs uitermate hartelijk begroet. Na acht jaar Frankrijk zijn we niet meer aan klantenservice gewend – in Parijs kennen wij alleen obers die je straal negeren en kassières die met de meest ontevreden smoel je boodschappen afrekenen -,  maar de bereidwilligheid van de New Yorkers is uncanny. Midden in Chinatown, wachtend op een gat in het verkeer om te kunnen oversteken, roept iemand ons zelfs zijn verontschuldigingen toe als hij op het punt staat een luik dicht te gooien. ‘Sorry guys, this will make some noise.’
We zijn te lang niet in New York geweest om te begrijpen waar deze nieuwe vriendelijkheid vandaan komt. Is het de post-9/11 cohesie? Obama? De verkondigde hoop? Hoe dan ook, New York lijkt een stuk minder tough geworden, maar is nog even romantisch als altijd. Ik verlang er nu al weer naar terug.

Uitzicht hotel – Soho daken.

Het bewijs: half december zonder jas op een terras in NY!