Na afloop leefde iedereen op

Gisteren op het Institut Néerlandais was een kleine, maar voorname groep mensen verzameld. Drie schrijvers, Charlotte Mutsaers, Stefan Brijs en Tomas Lieske waren uitgenodigd om te komen praten over…ja, over wat precies? Twee intelligente critici, de een van Le Monde Raphaelle Rérolle, de ander van de NRC Margot Dijkgraaf, waren gevraagd om de schrijvers  te interviewen. In het publiek van pakweg vijftig geïnteresseerden ontwaarde ik onder andere Hugo Brandt Corstius, Henk Pröpper en Hugo Siblesz (onze Nederlandse ambassadeur hier in Parijs).  De verwachtingen waren hoog gespannen.

Het officiële gedeelte van de avond duurde twee uur, twee uur waarin ik wachtte tot het allemaal echt zou beginnen. Hoe kon een avond met zoveel talent zo verzanden in oppervlakkigheden? Dit is geen cynisme, maar oprechte verbazing. Ik begrijp het niet. Lag het aan mij, had ik weer eens te veel verwacht? Of greep niemand daar achter die tafel de kans om iets diepzinnigs te zeggen? Iets waar ze zeker wel toe in staat waren, als ik op de teksten en romans mag afgaan die ze geschreven hebben.

Op eerdere literaire avonden die ik bijwoonde, gebeurde er altijd iets; een schrijver kwam ter plekke tot een bepaald inzicht en deelde dat met het publiek, auteurs gingen – onder de verbaasde blikken van moderatoren – ineens met elkaar in discussie, of er ontstond buiten het geplande thema om een boeiende dialoog tussen auteur en vertaler.

Gisteravond bleef ik wachten. De presentatie van Brijs was onderhoudend en de voorgelezen fragmenten waren mooi en wel gekozen, maar toch veerde ik nergens op. Als iemand de avond gered heeft, was het wellicht Mutsaers die met haar scherpe opmerkingen en laconieke reacties de lachers op haar hand kreeg. En daarna was er Belgisch bier en een buffet en prees mijn Finse buurvrouw, die voor een keer met me mee was gekomen, de gezelligheid van de Nederlanders. Want ja, na afloop leefde iedereen op.