Mijn vader

Het is vandaag precies tien jaar geleden dat mijn vader op drieënvijftigjarige leeftijd overleed. Vanaf de dag dat ik hoorde dat hij ongeneeslijk ziek was, heb ik een dagboek bijgehouden waarin ik meestal weinig schreef. Maar wat ik noteerde, gebruik ik nu voor mijn roman, want ik heb eindelijk besloten erover te schrijven. En omdat die roman, die overigens niet alleen over de dood zal gaan, pas over een jaar of meer verschijnt, hierbij twee korte fragmenten:

‘In het verleden zijn het onze herinneringen die de duur aangeven. In de toekomst zijn het onze verwachtingen. Maar in het heden is het onze aandacht die bepaalt hoe lang iets duurt: voor Julia die aan het ziekbed van haar vader minutieus de intervallen registreerde tussen twee hartslagen, ging de tijd een stuk trager dan voor Julia die aan hetzelfde ziekbed in gedachten ontsnapte. De minuten waarin zij de verantwoordelijkheid droeg om op haar vader te letten, omdat Vicky medicijnen was gaan halen, Julius met Kalle naar het zwembad was en Oma Hollander vanwege nachtelijke slapeloosheid overdag lag te dutten, waren de langste minuten die ze ooit had beleefd. In zestig seconden sloeg zijn hart vijftig keer. Of minder.’

‘Julia maakte zijn lippen nat met een washand die ze vervolgens op zijn voorhoofd legde. Toen ze een sliert haar wegstreek, die te dicht bij zijn ogen hing, voelde ze zijn weerstand. Hun rollenspel klopte niet. Hij was de vader. Hij was er verantwoordelijk voor dat zij bestond. En dus moest hij voor háár zorgen. Niet andersom.
Julia trok haar handen terug. Al die avonden waarop zij als kind van de pijn niet had kunnen slapen was hij het geweest die haar buik net zo lang warm wreef tot de krampen verdwenen waren. Ze wilde dat hij zag dat zij dat moederlijke van hem had geërfd, dat ze het kon, zorgzaam zijn, ook al had zij nog niemand om voor te zorgen.’