Lucifer

En toen las ik dus Lucifer, een strak gecomponeerde, helder geformuleerde en aangenaam spannende roman. Niet de roman waarop ik na het lezen van Palmens poëtica hoopte (zie hier), maar ik verwachtte natuurlijk weer te veel. Ik wilde een nieuwe De Toverberg lezen, een nieuwe Schuld&Boete, en nee dat was Lucifer niet, al was er wel weer veel moois in deze roman te vinden, zoals wat in het boek de Ate-notie wordt genoemd:
‘Gebeurtenissen vinden plaats bij gratie van hun verhaalbaarheid.’
Zo ervaar ik dat ook in mijn leven. Als ik niet over mijn leven spreek of schrijf, overkomt me niets meer, alsof ik uitsluitend iets meemaak om erover te kunnen vertellen. Ook de distinctie tussen drama en tragedie was prachtig:
‘Een drama is erg, maar niks aan te doen. Een tragedie is erg, omdat iemand een stomme fout heeft begaan.’
Toeval versus schuld, waarop de schrijver in wie de lezer Harry Mulisch zal herkennen antwoordt:
‘Ongeluk verraadt een gebrek aan talent en de literatuur is zingevend en maakt dus korte metten met het toeval.’
Lucifer zelf staat bol van de betekenisvolle coïncidenties, het vormt de stof waarvan de roman is gewoven. Hoe iemand A zei, een dag voordat B gebeurde, hoe iemand C schreef,  vlak voordat D dood neerviel. De opwinding die Palmen gevoeld moet hebben bij het ontdekken van een ‘patroon onder de woekerende chaos van de werkelijkheid’ is evident en heeft ze deels op mij kunnen overdragen. Zo lang ik las was ik in de ban, toen ik het boek dichtsloeg was het weg.