Kundera

Soms denk ik wel eens, dat alle schrijvers precies hetzelfde te vertellen hebben en dat ze zich alleen onderscheiden met woorden, stijlen en verhalen. Dit las ik vandaag in Het leven is elders van Milan Kundera.

‘Was die fantastische verbeelding die je in het gedicht vastlegde, het resultaat van nadenken? In geen geval; ze viel je in; plotseling; onverwachts; jij bent niet de auteur van die verbeelding, maar eerder iemand in jou; iemand in jou die dicht. Deze dichter is de machtige stroom van het onbewuste die door iedereen vloeit; het is geen verdienste als deze stroom waarin iedereen gelijk is jou als instrument heeft gekozen.’

Sinds mijn verblijf in Praag herlees ik Kundera’s oeuvre in de volgorde waarop het is verschenen en als ik daar over een maand mee klaar ben, is Kafka aan een tweede ronde toe. Tenzij er voor die tijd een andere schrijver voor de deur staat, want ik heb zelden de luxe de boeken te kiezen die ik lees – net zoals verhalen naar mij toe komen wanneer ze geschreven willen worden, komen boeken naar mij toe met het verzoek gelezen te worden. En nee zeggen kan ik niet.