Kleine Wereld

Ons huis is te klein. Na twee weken thuiswerken hebben we er genoeg van. Geen zin om te koken en de schrijftafel tot eettafel te verbouwen. Eruit, moeten we!

Het is al half tien als we voordeur achter ons dicht trekken. Onze straat is minder verlaten dan de week ervoor, toen vrijwel alle winkels en restaurants hun deuren gesloten hielden. Her en der zijn eigenaren al van de vakantie teruggekomen en de paar terrassen die open zijn zitten vol. Even doorlopen dus, richting St. Germain.

We slaan een straat in die hard zijn best doet Little Italy te worden. De twee Italiaanse restaurants die er al jaren zitten hebben recentelijk concurrentie gekregen van vier andere restaurants met eenzelfde cuisine. Twee ervan hebben een terras en op een ervan is een tafel vrij. We nemen plaats en bestellen wijn en pasta’s.

Halverwege het diner en midden in ons gesprek over het verloop van een scène in het scenario van mijn lief, komt de eigenaar informeren of het eten ons bevalt. Jazeker, bevestigen wij. Of we in Parijs wonen? Ook dat kunnen we beamen, geen toeristen dus. En dan komt de aap uit de mouw. Of hij zich even mag voorstellen. Leonardo is de naam. Filmproducent. Maar die carrière ligt in zijn verleden. Wat hij dan onder andere geproduceerd heeft? Nou, La Double Vie de Veronique bijvoorbeeld. Ik knik bewonderend – dat is een film die ik tot mijn favorieten reken. Waarom hij gestopt is? Omdat hij regisseur wil worden, en ja het runnen van een restaurant lijkt op het runnen van een filmproductiebedrijf, dus dit doet hij even tussendoor, maar hij heeft een film geschreven, om zelf te kunnen regisseren en of we even willen horen waarover? Natuurlijk, knikken we en we luisteren. Wat leven we toch in een kleine wereld.