Californië

Het eerder zo smetteloze tafelblad is bezaaid met flessen en glazen. Vier echtparen drinken waar ze zin in hebben: witte wijn, rode wijn, champagne en wodka. Boven hun hoofden hangen tientallen heliumballonnen, in zwart en roze, en op hun borden liggen de resten van boekweit blini’s met kaviaar. Af en toe pikt iemand nog een stuk gerookte zalm van een schaal of loopt een roker naar buiten voor een sigaret. Het is oudejaarsavond in Californië, georganiseerd door onze Poolse gastvrouw.
‘Wat zijn jullie goede voornemens?’ vraagt de twintig jaar jongere echtgenote van een succesvolle Engelse componist.
Gekreun rondom de tafel – groepsgesprekken hoor je niet af te dwingen – maar nu de levendige dialogen zijn stilgevallen, moeten ze wel.
De componist neemt de aftrap en spreekt over zijn voornemen liever te zijn. Het is duidelijk geen belofte aan zijn vrienden: hij zegt het bijna op commando, omdat zijn jonge vrouw het van hem verwacht. Vervolgens moedigt hij haar aan zelf te spreken.
‘In 2010 ben ik moeder geworden,’ zegt ze, ‘en dit jaar hoop ik met nog meer overgave en aandacht voor mijn dochter te kunnen zorgen.’
De aanwezigen knikken beleefd en richten hun blik op de zanger die naast haar zit, de recent uit New York gearriveerde buurman van onze gastheer.
‘Ja, daar voel ik ook wel wat voor. Ik kreeg een zoon het afgelopen jaar.’ Hij kijkt naar zijn vrouw die haar mobieltje naast haar bord heeft gelegd om geen tekstbericht van de oppasser te hoeven missen. ‘Mijn voornemen is om hem ter inspiratie te zijn.’
Zijn vrouw neemt het stokje over: ‘Ja. Het is dit jaar heel simpel: ik wil een betere mammie zijn voor ons kind.’
Op de achtergrond klinkt dansmuziek. Ik neem nog een slok wodka en wissel blikken uit met mijn eigen man en met de gastheer en –vrouw die net als wij kinderloos zijn. Durft iemand nog een voornemen uit te spreken waarin geen zelfopoffering wordt beloofd?
‘2011 wordt het jaar waarin ik mijn moeder eindelijk zal vergeven voor het feit dat ze mij zo schaamteloos heeft verwend,’ zegt mijn man.
Even is het stil en dan barsten we allemaal in lachen uit.