Jolimont (4)

Op een heuvel in Zwitserland, vijfhonderd meter boven het dorp Erlach, staat een huis waarin ik sinds donderdag verblijf. Ver van enig verkeer, omringd door bergen en met een uitzicht over akkers, bossen en meren, is dit de ideale plaats om tot rust te komen.
Zoiets moet ook de vader van mijn gastheer gedacht hebben toen hij als jongeman de heuvel opklom, met zijn rug tegen de stam van een boom ging zitten en het huis in zich opnam. De familielegende wil dat hij daar urenlang zat en zijn toekomst droomde. Eindelijk had hij het huis gevonden waarin hij zijn idealen zou kunnen verwerkelijken. Hier zou een muziekschool verrijzen waar moeilijk opvoedbare kinderen met kamermuziek en noestige huisarbeid voor het leven klaargestoomd konden worden.
Halverwege de jaren zestig opende de school zijn deuren en kwamen duizenden leerlingen  logeren. Soms voor een week en soms voor zes maanden. Men sprak er Frans, Duits en Italiaans en speelde er fluit, piano en viool. De oprichter trouwde met een van de instructrices en stichtte een gezin met vier muzikale kinderen. Na meer dan dertig gloedvolle jaren werd hij getroffen door een hersenbloeding. Hij herstelde grotendeels, maar begreep niet meer goed wat er om hem heen gebeurde. Vanaf die tijd leefde hij in het verleden, waar alles helder was.
Eerst vond ik zijn geschiedenis tragisch, maar hoe meer ik erover nadenk, hoe mooier ik het ga vinden. Deze man heeft een leven waarin hij maar liefst driemaal zijn gloriedagen mag beleven: eerst als toekomstdroom, dan als realiteit en nu als herinnering. Geen wonder dat hij voortdurend vrolijk is.

(Voor eerdere berichten uit 2009 over Jolimont, lees dit, dit en dit.)