Jarig

Bij verjaardagen hoort feest, al word ik er meestal treurig van. Niet omdat ik ouder wordt, een jaar erbij betekent voor mij nog steeds een jaar winst, maar omdat er op zo’n dag van alles van je verwacht wordt en ik meestal nergens zin in heb.
‘Dit is jou dag,’ zeggen de mensen om je heen en ik denk dan: ‘Als dat werkelijk zo was, zouden jullie me niet vertellen dat ik juist vandaag vrolijk en gezellig moet zijn.’

Na een paar vreemde verjaardagen waarop diverse mensen mij  in tranen of met (niet gespeelde) migraine aantroffen, besloot ik het dit jaar anders te doen. Geen bezoek, geen afspraken en de telefoon op stilte-stand. Alleen als ik werkelijk zin had om met iemand te praten zou ik opnemen. Mijn moeder was inmiddels weer terug in Nederland, mijn echtgenoot zou pas eind van de middag uit Londen terugreizen en verder had niemand voorgesteld langs te komen. Behalve de buurvrouw die prachtige pioenrozen voor de deur legde, liet de wereld mij dus ongemoeid. Heerlijk.
Na een uitgebreid ontbijt met de laatste Hollands Diep in handen en een wandeling door het zonnige park, meldde ik me bij een kleine vrouw voor mijn allereerste Thaise massage. Nadat al mijn spieren, zenuwbanen en wervels waren gerekt en soepel gewreven, liep ik met een licht hoofd terug naar huis, waar ik mij met een stuk chocola en een roman op de bank installeerde.
Pas na zevenen verscheen mijn man, uitgeput van een drukke productieweek en vol van verhalen. We dronken een glas champagne alvorens we naar een Japans restaurant vertrokken waar we de kleine gerechten naar binnen smikkelden.
’s Avonds in bed bedacht ik dat ik mij die dag nauwelijks jarig had gevoeld en geen enkel cadeautje had geopend. Glimlachend viel ik in slaap.