In Parijs

Enige tijd geleden hoorde ik dat er een boek zou worden gepubliceerd over de stad waarin ik woon van een auteur die een paar jaar jonger is dan ik:  In Parijs, van Olivier van Beemen.

Wanneer ik over een nieuwe uitgave hoor, vraag ik me altijd af of het een boek is dat ik
A) meteen moet lezen
B) misschien moet lezen
C) niet hoef te lezen.
In dit geval lag mijn oordeel ergens tussen B en C in. Ik neigde naar C omdat ik mij afvroeg wat ik kon leren van een boek dat geschreven was door een jonkie over een stad waarin ik zelf al tien jaar woonde. En ik neigde naar B omdat ik meteen nieuwsgierig was naar de ervaringen van iemand van ongeveer mijn leeftijd, in plaats van naar die van bijvoorbeeld Philip Freriks, een naam die je overigens niet moet noemen in aanwezigheid van sommige jonge correspondenten in Parijs als je verhitte discussies wilt vermijden.
Op het moment dat ik las dat het boek bij mijn oude uitgever Balans was verschenen, besloot ik Van Beemen spontaan te feliciteren met zijn debuut, wat me een uitnodiging voor een dinertje bij hem thuis opleverde. Het boek, dat tussen ons in op tafel lag, werd natuurlijk al gauw een A.

Van Beemen beschrijft op een prettig lichte toon de recente geschiedenis van Parijs zoals ik die ook heb beleefd: de traumatische populariteit van Le Pen, de plotselinge haat van de Amerikanen voor de Fransen inzake Irak, de eindeloze sympathiewegwassende demonstraties van links, de in het buitenland opgeblazen rellen in de banlieu. De gaten in mijn geheugen werden met nauwkeurige feiten opgevuld.
Maar het boek geeft meer, omdat het ook het verhaal van de journalist zelf vertelt: zijn geldgebrek als student, zijn problemen om als buitenlander zonder vast contract een appartement te huren, de plaatsvervangende schaamte die hij voelt voor sommige Fransen die de sociale voorzieningen misbruiken. Juist door deze combinatie van journalistieke kennis en persoonlijke belevenissen is In Parijs een boek dat de lezer laat ervaren hoe het is om in deze wereldstad te wonen.

Het enige wat me af en toe tegenviel, was dat ik de prikkelende making-of te lezen kreeg van een artikel dat niet in het boek was opgenomen. Zo beschrijft Van Beemen levendig hoe hij in een klein plaatsje arriveert en zich zenuwachtig maakt de grote Houellebecq te ontmoeten zonder dat het uiteindelijke interview erop volgt – misschien moet ik daarvoor zijn volgende boek afwachten – maar dat ik na lezing van In Parijs naar meer verlang, kan uiteraard alleen betekenen dat zijn liefdevolle en oprechte portret van de stad me heeft geraakt. Voor iedereen die van Parijs houdt is dit een boek dat je meteen moet lezen.

Meer over het boek: www.inparijs.nl
Weblog van Olivier van Beemen: www.parijsblog.nl