Het nut van leugens

Als je zonder problemen aan boord van een Amerikaans vliegtuig wilt komen of zonder visa de Verenigde Staten in wilt, kun je beter niet de waarheid spreken. De waarheid is namelijk niet plausibel.
Dat ik half in Nederland woon en half in Frankrijk, kon nog net door de beugel, maar dat ik mijn Franse bankpas thuis had laten liggen (wat moet ik ermee in LA?) en geen visitekaartje had (wat moet ik ermee, als schrijver), maakte me hoogst verdacht. Toen ik ook nog eens bekende dat ik net uit Praag kwam, geen hotelreservering had, omdat de kosten door Universal Berlijn zouden worden voldaan en mijn bedrijf (DGD) de vliegreis had betaald, hoewel ik net verklaard had schrijver te zijn, kreeg mijn boardingpass een rode sticker die aan alle beveilingsbeambten vertelde dat ze alert moesten zijn en mij zo secuur mogelijk moesten controleren.
Ik werd twee maal gefouilleerd en moest me bijna ontkleden, want van bh’s van Marlies Dekkers, met allerlei ijzertjes en aanhangsels hadden ze nog nooit gehoord. Mijn schoenen werden met een watje afgenomen in de hoop een residu van explosieven te vinden en mijn apparatuur (computer, iPod, telefoon) moest aan en uit worden gezet. Mijn tas werd binnenstebuiten gekeerd en iedere gekleurde pil (groen=multi, wit=calcium, geel=E) moest ik verantwoorden. Tot slot werd ik nogmaals grondig verhoord over zaken die niets met de reis te maken hadden – was dit een test om te zien of ik loog?
Vliegen naar de VS is nooit prettig, veiligheidscontroles zijn altijd streng, maar deze keer sloeg alles. Zeker toen ik in Dallas met twee uur overstaptijd bijna mijn vlucht naar LA miste, omdat ik driemaal in de rij moest staan om paspoort, bagage die het land in kwam en bagage die opnieuw de lucht in ging te laten controleren. En het vervelendste moest nog komen.
In LA zou ik een half uur wachten op een andere vlucht waarin D. en Tarja zaten, maar dat half uur werd uiteindelijk drie-en-een-half. De controle was daar zo streng en de drukte zo groot, dat mensen die om 19.00 landden, om 20.30 pas door de douane kwamen. Maar om 21.00 waren de twee op wie ik wachtte er nog niet. Geen van de medewerkers kon, mocht of wilde mij informatie geven en er was geen telefoonreceptie in de aankomsthal, dus hen even bellen, ging ook al niet. Pas om 22.00, kwamen ze vrij. We hadden toen alle drie al 24 uur niet geslapen.
Tarja had, net als ik eerder die dag, de waarheid verteld: dat ze zangeres is en naar LA is gekomen om aanwezig te kunnen zijn tijdens het mixen van haar album. Ze namen haar apart. Of ze een werkvisum had. Nee, want ze ging hier niet werken. Nou, daar waren de douaniers het niet mee eens en ze dreigden haar terug naar Europa te sturen. D. werd op afstand gehouden en mocht haar op geen enkele manier te hulp schieten. Uiteindelijk lieten ze haar gaan en kreeg ze een officiële waarschuwing mee – de volgende keer dat zij naar de VS komt, zal ze het opnieuw moeilijk krijgen, want nu staat ze in het systeem.
In het vervolg ga ik in ieder geval weer liegen en zal ik zeggen dat ik via Parijs vloog omdat ‘dat handiger was’. Met dat verhaal laten ze me al jaren met rust. D. heeft ook zo’n verhaal, of eigenlijk is het een zin, die ervoor heeft gezorgd dat alle douaniers ter wereld hem een dandy vinden, want als ze vragen waarom hij het land in komt, zegt hij steevast: ‘I’m on holiday!’

De waarheid is grimmig en kan maar beter verborgen blijven.