Het masker van de vermomming

Een themafeest. Je houdt ervan of niet en ik houd er van. Achter het masker van de vermomming voel ik me beter op mijn gemak dan in een mooie jurk. En ik ben niet de enige.
Gisteren vierde een scenarioschrijver dat hij ging verhuizen en hij had al zijn vrienden uit de filmindustrie uitgenodigd. De opdracht: kom als een personage uit een Almodovar film. Of, als je dat te ingewikkeld vindt, kleed je Spaans aan met het liefst veel rood. Hmmm…. Als ik een man was geweest, had ik me als dragqueen verkleed, maar die vlieger ging niet op. En na een blik in mijn garderobe werd mijn vermoeden bevestigd: er zat geen enkel rood kledingstuk tussen en zelfs geen rode sjaal of broche. Mijn enige opties waren de vamp of de flamencodanseres en omdat ik evenmin lange rokken met ruches bezit, werd het de vamp. Hoge hakken, netkousen, handschoentjes, knalrode lippenstift, zwarte jurk, hoed en klaar.
Ik viel niet uit de toon op het feest en bij binnenkomst raakte ik direct aan de praat met diverse genodigden. Dit lijkt misschien geen bijzonderheid, maar ik ben op genoeg Parijse huiskamerfeestjes geweest waar het ons-kent-ons zo ver wordt doorgevoerd, dat je na uren aanwezigheid nog met niemand die je niet daarvoor al kende een woord hebt gewisseld. Op dit feest danste iedereen met iedereen en ik denk dat dit deels te danken was aan de kostuums waarin we ons hulden: wie zijn ware gezicht overduidelijk verbergt, kan soms des te beter zichzelf zijn.