Herfstblad

In ons hofje dwarrelen talloze blaadjes van de wijnranken naar beneden. Vanaf de eerste verdieping, waar ik schrijf, heb ik daar goed zicht op. De blaadjes vormen rode hoopjes achter bloempotten en struiken, en wanneer ik de voordeur opendoe waaien er altijd een paar naar binnen.

Eén zo’n blaadje moet aan een schoenzool zijn blijven kleven en is mee naar boven gelift. Vlak voor de badkamerdeur heeft hij losgelaten en gisteren kwam ik hem een paar maal tegen op weg naar de wastafel. Ook tijdens mijn yoga hield hij me gezelschap. Steeds wanneer ik mijn adem uitblies, knisperde hij vrolijk op het parket.

’s Avonds was het blaadje plotseling verdwenen. Ik keek in de pedaalemmer en daar lag hij, in stukjes tussen de tandenborstelverpakking en een zakdoekprop. Even overwoog ik mijn man te vragen in het vervolg geen herfstblaadjes meer op te ruimen, maar ik hield me in. Een man die opruimt is me dierbaarder dan een herfstblad.