Glamourland
Schrijver zijn betekent boeken schrijven. Maar ook: naar het boekenbal gaan. En daar hoort dan weer bij, dat je na afloop met namen strooit en vertelt met wie je allemaal gesproken hebt.
Mijn avond begon met het diner van De Geus en aan interessante tafelgenoten was geen gebrek. Zo zat ik naast de multiculturele auteur Fouad Laroui met wie ik over Parijs sprak en over Albert Camus. Vervolgens raakte ik afwisselend in gesprek met de mooie Rashid Novaire, de doorgewinterde Charles den Tex, zijn charmante vrouw Anneloes Timmerije, mijn gemoedelijke uitgever Eric Visser en zijn energieke vrouw alias bedrijfsleider Annemie Jans en de enthousiaste rechtenmanager Melanie Dumee. Uitgever Sander van Vlerken en publiciteits- en marketingmedewerker Jill Tio zaten ook bij ons aan tafel, maar ik moet bekennen dat zij net te ver weg zaten om onderling verstaanbaar te zijn. De auteurs van de tweede tafel van De Geus heb ik de hand geschud (o.a. Kader Abdolah en Esther Gerritsen) maar verder dan een introductie is het in de drukte niet gekomen.
En toen begon het bal. Voor de schouwburg stond het vol met pers en fans. Wij moesten ons door mannen met camera’s en vrouwen met teddyberen heen wurmen om de rode loper te kunnen bereiken. Ik liep naast Ton van Reen, gerenommeerd auteur van de oude garde, die me direct bij binnenkomst voorstelde aan Simon Vinkenoog. Omdat we aan de late kant waren, zochten we meteen onze plaatsen op in de Grote Zaal voor het voorprogramma.
Na afloop volgde er de welverdiende champagne en ging de marathon van start. Om de lijst enigszins beperkt te houden, noem ik hier alleen een paar van de auteurs (en niet de uitgevers, redacteuren en recensenten) die in enkele uren mijn pad kruisten: Janneke Jonkman en Ariëlla Kornmehl, Anne-Gine Goemans en Robert Haasnoot, Gerbrand Bakker en Jan van Mersbergen, Sophie van der Stap en Susan Smit, Ricus van de Coevering en Arjen Lubach, Kluun en nog een heleboel anderen. Met sommigen sprak ik een halve minuut en met anderen ging ik de dansvloer op. De kroon werd gespannen door Jowi Schmitz die ik maar liefst vijf keer tegen het lijf liep en de meest interessante vraag die mij gesteld werd, moet wel die van de twee anonieme confrères van Joris van Casteren zijn, die grinnikend wilden weten hoe oud ik was. Ja, dames en heren, waar zoveel schrijvers bij elkaar zijn, wordt er ook laat op de avond nog over belangrijke zaken gesproken.