Georganiseerde chaos

Mijn nieuwe boek dat ik in het vervolg met P zal aanduiden, om hem niet te verwarren met Salto mortale, een roman die immers ook  nieuw genoemd kan worden, heeft zijn eigen folder op mijn bureaublad gekregen. Met de losse documenten in de folder ‘Schrijven’ liep het uit de hand, want  P bestaat uit 12 hoofddocumenten en een subfolder getiteld ‘overig’ waar nog eens 14 subdocumenten instaan.
De hoofddocumenten heten:
1.    P (de titel van de roman)
2.    Aantekeningen P
3.    Fragmenten en zinnen
4.    Aantekeningen naam van hoofdpersoon 1
5.    Aantekeningen naam van hoofdpersoon 2
6.    Aantekeningen naam van hoofdpersoon 3
7.    Personages
8.    Geschiedenis dorp
9.    Synopsis
10.    Structuur
11.    Woorden en gezegden
12.    Referenties
Het eerste document is geen probleem; dat is behalve een vage schets voor de indeling (die uitgebreider wordt toegelicht in ‘Structuur’) nog maagdelijk wit. De laatste 5 vormen eveneens geen probleem. In een paar pagina’s staat keurig opgesomd wat ik nodig heb om een begin te kunnen maken met schrijven. Het probleem zit hem in document 2 t/m 7, want die beslaan samen maar liefst 200 pagina’s.
Met de illusie dat ik een onderscheid kon maken tussen ‘aantekeningen algemeen’, ‘aantekeningen specifiek voor een personage’, ‘fragmenten algemeen’ en ‘fragmenten specifiek voor een personage’ heb ik verschillende documenten opgezet waarin ik mijn verbeelding kon laten gaan. Maar in een roman hangt natuurlijk alles met alles samen; een bepaald fragment heeft alleen betekenis op een bepaalde plek in het verhaal, na een bepaalde discussie die gevoerd is tussen twee personages die elkaar pas na een bepaalde gebeurtenis ontmoeten. Etcetera.
Indien u zich afvraagt wat ik deze weken doe, badend in het zweet in heet Parijs: ik construeer een roman vanuit mijn georganiseerde chaos.