Geluksritueel

Op de biologische markt van boulevard Raspail zijn we al jaren vaste klant. Niet alleen de verkopers herkennen ons wanneer we daar tussen elf en twaalf rondscharrelen, ook met de bedelaars en andere kopers wisselen we knikjes uit: we zijn niet de enige die de markt tot zondags ritueel hebben gemaakt.
Bij de eerste kraam kopen we het leeuwendeel; dit keer onder andere vier verschillende kroppen sla en drie verschillende soorten peer en een berg courgettes, wortelen en venkel. En iedere week nemen we een vrucht of groente, die we nooit eerder gegeten hebben, al worden die inmiddels om begrijpelijke redenen schaars. Vorige week was het de bergamot . Deze week de topinamboer waarvan we volgens de verkoper vooral de schil niet moeten eten.
Vervolgens gaat ons team uit elkaar en wacht ik de rij voor de gedroogde vruchten- en notenvrouw en wacht mijn echtgenoot bij de kikkererwtburgerman. Vandaag kocht ik geroosterde amandelen uit Spanje, hersennoten (cerneaux de noix, oftewel walnoten) en kokosdadelrolletjes omdat ik me door de bos rozen in de kraam ineens herinnerde dat het Valentijnsdag was en ik plotseling trek kreeg in iets zoets.
Mijn man kocht zijn vier kikkererwtburgers en had al een schapenyoghurt en vers geitenkaasje gekocht toen we ons even verderop weer verenigden. Hier en daar vonden we nog aanbiedingen die we niet konden weerstaan, zoals perssinaasappels, wilde mango’s en radicchio. Op het eind riep onze favoriete bakker ons van een afstandje al toe dat hij helaas geen roggebrood meer had, maar we namen een halfje spelt en kregen een halfje met zaden cadeau als troost.
Zodra we de markt uitliepen, scheen de zon vol op ons gezicht en bleven we staan met onze zware boodschappen in de hand om de warmte en het licht op te kunnen zuigen. Thuis wist ik met passen en meten alles op de fruitschaal of in de koelkast te krijgen en toen zuchtte ik maar eens van al het geluk dat die volle tassen en dat beetje zon me gegeven hadden.