Ga aan de kant

Vanavond zijn al mijn schrijversvrienden en –bekenden op het boekenbal. En daar doen ze niet geheimzinnig over. Kijk maar hier, hier, hier en hier.
Ik zou stoer kunnen verkondigen, dat als ik in Amsterdam had gewoond, men mij met geen stok naar dat bal had gekregen, maar omdat me dat ongeloofwaardig lijkt, aangezien ik best van schrijversfeestjes houd, zeker als er gratis champagne wordt geschonken, besluit ik eerlijk te zijn: soms is het jammer dat ik in Parijs woon.
Heb het vooral gezellig met elkaar, lieve collega’s.

Gelukkig blijf ik vanavond niet thuis en heb ik een ander feestje om naar toe te gaan. Een feestje waar niemand in het zilver is gekleed, maar waar eveneens veel champagne geschonken zal worden. De avond is bedoeld om het einde van een album te vieren. Zangeres, gitarist, liedjesschrijvers, documentaireregisseur, producent en webdesigner komen samen om te luisteren naar het eindproduct en om op het commercieel succesvolle vervolg te proosten.

Volgens mij begint mijn bloggende zelf wakker te geworden. Maar laat ik nog afwachten wat er de rest van de maand gebeurt. Ik heb al een paar keer te vroeg gejuicht en alternatieve concepten aangedragen die binnen enkele afleveringen waren opgedroogd. Ik moet sceptisch blijven, maar wat me hoop geeft: mijn roman is stiekem heel erg goed aan het worden. De hoofdstukken liggen uitgeprint naast me, met een paar minieme potloodstrepen erop. Ik denk dat er nog één versie nodig is, voordat ik mijn boek uit handen durf te geven. Dat zeg ik al sinds januari, maar dat toont eens te meer dat een schrijver niet bepaalt wanneer een roman af is – het is de roman die dat bepaalt. En voor het eerst fluistert mijn roman dat hij klaar is. Nou ja fluistert… steeds als ik het document open, hoor ik: ‘Zet die laatste punt, klein schrijvertje, en ga aan de kant, ik wil gelezen worden!’
Het is duidelijk: ik heb er niets meer over te zeggen.