Filosofiekalender 2010 (4)

‘Als er een soort algemene norm is waaraan we allemaal moeten voldoen om te slagen in het leven, dan wijken we natuurlijk allemaal af van die norm.’
(Marjolijn Februari,  Park Welgelegen, 2004)

In wetenschappelijke onderzoeken, politieke overwegingen en beleidsnota’s duiken vaak mensen op die gemakshalve tot een volmaakte controlegroep worden gerekend: mensen met wie niets aan de hand is. Heteroseksuele mannen met blond haar en blauwe ogen, noemt Februari ze. Normale mensen zonder problemen.
Volgens sommige voorvechters van integratie en emancipatie hebben deze normale mensen te veel macht in de maatschappij verworven en blijven er te weinig mogelijkheden over voor de abnormalen onder ons. Maar wie in de realiteit zoekt naar die normale mensen, zal ontdekken dat zij niet bestaan. Natuurlijk, heteroseksuele mannen met blond haar en blauwe ogen bestaan wel, maar het is een illusie dat zij normaal zijn en een heterogene groep vormen. Ook de controlegroep van zogenaamd normale mensen bestaat uit buitenissige individuen. Welke algemene norm er ook gesteld wordt, iedereen zal ervan afwijken.