Fellini

De eigenaar van de filmposterwinkel waar we twee jaar geleden een prachtige Fellini Roma kochten (Franse versie), herinnerde zich onze aankoop nog toen we hem onlangs opnieuw bezochten en gaf ons spontaan vrijkaartjes voor de Fellini expositie in het Jeu de Paume. Wegens drukte, vakantie of pure ondankbaarheid bleven de uitnodigingen een paar weken op een boekenplank staan en pas gisteren, op de laatste dag van de expositie, wandelden we vanuit ons huis over de Rue de Bac naar het Louvre en vanuit daar naar het fotomuseum.

Wat kun je verwachten van een expositie over een cineast? Er hingen setfoto’s, er waren schermen waarop delen van zijn films werden getoond en er waren tientallen teksten geschreven die de bezoekers informeerden over de biografische en filmografische feiten die de echte liefhebber natuurlijk allang kende. Het enige interessante waren de schetsen van Fellini die demonstreerden dat bepaalde scenes en personages met kostuum en al in zijn dromen voorkwamen en dat hij zonder het talent om te tekenen zijn universum wellicht nooit aan de buitenwereld had kunnen tonen. We verlieten de expo enigszins teleurgesteld – in de anderhalf uur dat we er waren, hadden we beter naar een van zijn films kunnen kijken.