Een ander leven

Eeuwige Kermis is opnieuw ingeleverd. De afgelopen twee weken schreef ik vanaf een heuvel in Zwitserland (jolimont 1, jolimont 2) een eerste hoofdstuk, husselde ik diverse paragrafen door elkaar en knipte ik rigoureus. Het resultaat: een versie die lichter verteerbaar is en tegelijk meer gecondenseerd.
Nu kijk ik naar de achterstallige taken op mijn lijst (zoals: ‘blog schrijven’) en vraag ik me af wat het allemaal betekent. Zaken die me weken geleden nog ‘urgent’ leken, hebben sterk aan belang ingeboet. Is het werkelijk noodzakelijk dat ik vergelijkend warenonderzoek uitvoer voor de aanschaf van een nieuwe wasmachine?
Wanneer ik intensief met een roman bezig ben geweest, duurt het altijd even voordat de realiteit me weer interesseert. Mladic, komkommers, Strauss-Kahn. Ik wil er zo weinig mogelijk over horen en heb er niets over te melden. Je zou misschien verwachten dat mijn eigen leven me dan nog zou boeien, maar daar heb ik ook weinig mee op. Boodschappen doen, parkwandelingen maken, administratie. Het leven van mijn personages is veel interessanter.
Er wordt vaak gezegd dat mensen romans lezen om hun horizon te verbreden; dat ze nieuwsgierig zijn naar hoe de wereld er voor anderen uitziet. Ik weet inmiddels dat mijn verlangen om te schrijven deels uit diezelfde nieuwsgierigheid voortkomt: wanneer mijn leven me teleurstelt, verzin ik een ander.

P.S. (Ik vond zojuist een gerustellende quote:)

‘Good artists exist simply in what they make, and consequently are perfectly uninteresting in what they are.’  (Lord Henry in The picture of Dorian Gray, Oscar Wilde)