Derde oog

Daar lag ik vorige week, in een papieren jurkje op een steriele tafel. De koude vingers van de anesthesist masseerden mijn voorhoofd en ik had vier pijnlijke prikken van zijn naald nodig voordat ik overtuigd kon zeggen dat ik zijn gefriemel niet meer voelde.
Anderhalf uur daarvoor zat ik nog in de wachtkamer en probeerde ik te raden met welke reden de anderen hier zaten. Ik zag geen flaporen, geen uit de maat gegroeide neuzen en geen wanggrote moedervlekken. Wel waren er dikke dijen en rimpels, maar als iedereen met een dikke dij of rimpel naar een plastische chirurg zou rennen, zouden deze artsen niet meer beschikbaar zijn voor belangrijkere zaken, zoals het verwijderen van cysten op gezichten van schrijvers.
Mijn derde oog, zoals hij thuis liefdevol werd genoemd, groeide begin december binnen een paar dagen tot een bobbel, die de proportie van een flinke pukkel of muggenbult te boven ging. Omdat ik een pony draag die mijn voorhoofd bedekt, was ik geduldig met deze bobbel; hij was onzichtbaar (zelfs op het portret voor Salto mortale) en wat vanzelf verschijnt, gaat vanzelf weer weg – zo gaat dat tenminste met mijn sporadische verkoudheden.
Na de feestdagen, toen de bobbel een beetje rood begon te worden en er nog niet aan dacht te slinken, bezocht ik een huisarts in de hoop dat hij me een crème zou voorschrijven. Een minuut later stond ik op de stoep met een verwijzing naar de dermatoloog. Ook de dermatoloog had voldoende aan een minuut om mij de deur te wijzen – de bobbel moest weggesneden worden en omdat ik, in haar woorden, geen oude man van tachtig was, kon ik het beste naar de plastische chirurg.
Dus daar lag ik op een koude maandagmorgen in mijn papieren jurkje op een steriele tafel. Voordat de chirurg er was, kreeg ik een servet met een gat erin op mijn gezicht gelegd, zodat de chirurg op het moment dat hij binnenkwam, eerst kennis kon maken met mijn bult en pas daarna met mij.
Terwijl hij mijn voorhoofd opensneed en met de nodige kracht het een en ander verwijderde, vroeg hij wat ik in het dagelijkse leven deed en al had ik de neiging te zeggen dat ik topmodel was, of actrice, in de hoop dat hij extra voorzichtig zou zijn, antwoordde ik braaf dat ik boeken schreef.
En toen gebeurde het, hij hield op met opereren, liet een zucht ontsnappen en bekende op timide toon: dan moet ik mij verontschuldigen mademoiselle, want ik heb nog nooit een van uw boeken gelezen. Ik heb hem niet verteld dat mijn eerste vertaling in het Frans nog moet verschijnen.