Den Haag

Rond de verkiezingen hield ik het allemaal nog wel bij, wat er in Nederland gebeurde. Je wilt toch niet op een dag thuis komen en aan iemand moeten vragen hoe die man met dat gele golfhaar aan de macht is gekomen. Het was natuurlijk ook spannend in die tijd. Val van het kabinet, politieke aardsverschuivingen, Cohen.
Ik heb het zelfs nog even gevolgd toen de formatiebesprekingen begonnen. Ik dacht: rechts zal niet lukken, dus krijgen we fijn paars plus. Maar zo ging het niet en ergens daar raakte ik mijn interesse kwijt. Want wat valt er nog te bespreken? Ineens gingen partijen met zichzelf in overleg, liepen mensen boos de deur uit of schreven afgedienden dreigende brieven naar hun voorzitters. Ik ga me dus ook niet bezighouden met wat de Koningin vandaag in  korte zinnen allemaal gaat zeggen, want zonder een kabinet dat erachter staat, zijn dat natuurlijk enkel korte zinnen.
Met andere woorden: ik heb het wel weer even gehad met Den Haag. Ik richt mijn blik op de wijnranken in mijn hofje waarvan de bladeren elke dag iets roder kleuren. Zodra er inhoudelijk weer iets te melden is, over Irak bijvoorbeeld of de bio-industrie, dan hoor ik graag welke partijen welke oplossingen voordragen. Maar tot die tijd: het is herfst in Parijs.