De verdwijning van Eva Zomers – lezersreacties

Gefragmenteerde totaalkunstwerk
De compositie vind ik erg goed: je hebt het niet alleen geschreven, maar vooral gecomponeerd en dat dit er zo dik bovenop ligt lijkt me ook precies de bedoeling. Ik ben altijd wat voorzichtig met te beweren dat vorm en inhoud in een bepaald kunstwerk overeen zouden komen – alsof die twee te scheiden zouden zijn – maar er is in ieder geval een wederzijdse versterking. Ook je titels (een willekeurige dag in…) vind ik daarbij perfect: waar een Harry Mulisch verschillende gebeurtenissen tot op de seconde ‘toevallig’ met elkaar zou samen laten vallen, is bij jou juist de exactheid van de willekeur de kracht. Die exactheid van de willekeur (zou een mooie benaming zijn voor een poëtica!), maakt het ook precies interessant. […]
Het mooie van de onderlinge weerspiegeling van Marga en Eva Zomers is naar mijn idee ook dat het zorgt voor een soort literatuurtheoretische zelfreflectie. De analyse die Marga geeft van de literatuuropvatting van Eva Zomers is in zekere zin die van haar en die van jezelf: een soort nieuw magisch realisme. Hierbij springt de literatuurwetenschapper in mij toch wel enthousiast op. Het is geen voor de hand liggende positie en alleen daarom al interessant. Aan de andere kant lijkt een echt realisme in deze post (post) moderne tijd me onmogelijk geworden en is magisch realisme misschien nog de enige mogelijke vorm van realisme. […]
Wat in Eva Zomers gebeurt is inderdaad wat je ergens zo geweldig ‘realisme zonder plausibiliteit’ noemt, dat wil zeggen een vertelling van wonderlijke gebeurtenissen die niet plausibel te maken zijn juist omdat ze slechts bestaan bij gratie van het feit dat ze als wonderlijk gezien worden. De personages die een visioen hebben worden niet plotseling geraakt door de Waarheid of iets dergelijks, maar krijgen een inzicht in een ‘realiteit’ die pas is ontstaan door de eigen creatie van een visioen.
Wat betreft je stijl: je hebt er al ooit aan gedacht een scenario te schrijven toch? Het oproepen van beelden vind ik een van de krachtigste elementen van je roman(s). Die beelden gaan niet alleen leven door veelzeggende details, maar ook doordat je de taal soms een wending geeft die precies de juiste is. […]
Deel VI springt er wat mij betreft ook uit. Dat koortsachtige, verwarrende gedraai van de taal op de drempel van een inzicht is wat me over het algemeen naar literatuur als die van Blanchot, Beckett of Mallarmé leidt. En ik ben ook helemaal voor het verweven van verschillende discoursvormen, zoals die van het wetenschappelijk verslag en het interview. Leve het gefragmenteerde totaalkunstwerk! (A.v.R)

Geweldig! Uit je vorige geesteskind herken ik die zin voor sfeer (New York toen, hier Parijs, Napels, de reis naar Spina (de beschrijving van de Italiaanse bruiloft is ongelooflijk superromantisch!) en die heel concrete, filmische stijl. Ik heb nog niet helemaal de structuur door, het geswitch van de ene periode naar de andere, en van Marga’s verhaal naar dat van Eva Zomers, maakt het spannend. Met die droompassages en déja vu’s moet een letterenstudent maar eens aan de slag. De figuur van Lucien is heel teder geschetst, zonder in melodramatiek te vervallen. Hem vind ik de echte held van het verhaal. Dat hij het leven van dat Italiaanse koppeltje schildert, is een verrukkelijke vondst. (F.B.)

Weer een knap staaltje werk! Bravo! Ik vind het ongelofelijk dat je het weer zo in elkaar hebt gedraaid. Enorm knap en ik besef hoeveel research en hoeveel werk het moet zijn geweest dit allemaal uit te dokteren (heel dapper met alle verschillende verhaallijnen –ik vraag me af hoe je dat doet !?). Dankzij de beeldende beschrijvingen in de roman, zie ik een verfilming al helemaal voor me. Kan niet wachten op je volgende boek. (I.S.)

Heb het veel te snel gelezen. Was te ongeduldig om stil te staan bij fragmenten die dat absoluut waard zijn. Dus ga het binnenkort nog een keer lezen en er dan rustig zelf wat over door filosoferen. Interessante (gesuggereerde) links tussen de verhaallijnen en goede beschrijvingen van de worstelingen die de hoofdpersonen hebben, zonder dat ze dat aan zichzelf toegeven. (S.v.A.)

De verhalen vond ik echt mooi en spannend, het is altijd een goed teken als ik al ga verzinnen hoe dingen bij elkaar komen, als ik een stuwende kracht voel richting de laatste bladzijde, want ik wil weten wat daar staat. Onvoorwaardelijke liefde met bijbehorende tragiek is heerlijk om in te zwelgen, het Romeo&Julia-effect. […] Een boek als het jouwe is mágisch. Het is waar zolang ik lees, maar daarbuiten niet. (L)

WAUW! Ik vond het prachtig, ongelooflijk sterk verteld, onwijs knap dat je verschillende stemmen aan het woord kunt laten. Ik moest huilen toen ——– , het heeft me ontzettend geraakt. (M.U.)

De relatie tussen Lucien en Marga vind ik echt geweldig! De oude kluizenaar en de jonge kluizenaar. Hun scènes samen vind ik de mooiste uit het boek en ik had er nog wel 20 bij willen hebben! (M.V.)

Je boeken intrigeren me. De onfeilbare las ik in een ruk uit en het idee dat twee mensen louter bestaan omdat ze elkaar gecreëerd hebben raakte me erg. De tweede roman was ook raak. Bestaat ze nou wel of niet? Een roman die na blijft sudderen. (S.)

Wat heb je een geweldig boek geschreven. Verrassend. Het begin was erg wennen voor me omdat je zo beeldend schrijft dat ik de stroom aan beelden maar langzaam steeds iets meer ruimte kon geven (ik ben zelf beeldend kunstenaar en vond het erg lastig om ruimte te verliezen voor mijn eigen beelden). Ik vind dat je ‘inspiratie’ op een prachtige manier verwoordt/verbeeldt en dat je op een prettige manier gebruik maakt van het vertelperspectief. Het voelt alsof ik een film heb gezien. Een goede! Bedankt! (S.P.)

Eindelijk het boek gevonden en meteen begonnen. Meegesleurd worden. Een pageturner. Helaas. Er moet ook geslapen worden……..wakker worden……..lezen……naar het werk. Onderweg in de bus verder lezen ….straks maar uitlezen? Moeilijk om het boek weg te leggen. (P.W.)

Je hebt me te pakken hoor. De onfeilbare vond ik een wonder om te lezen omdat ik jou las en hoorde. Maar Eva Zomers heeft me als boek helemaal in zijn greep. Ik ga gewoon om 9 uur naar bed om weer verder te kunnen lezen. Fascinerend, mooi, ontroerend, spannend. (K.L.)

Betekenisvol toeval
Het lezen van De verdwijning van Eva Zomers zit er op, maar de verwerking ook? Dat valt te betwijfelen. Het hoofdthema is “betekenisvol toeval”. In de proloog blijkt dat schilder Lucien er al sinds zijn jonge jaren van overtuigd is dat hij fungeert als een magneet voor onwaarschijnlijkheden. Denken over “betekenisvol toeval” is voor mij het verwerken van het boek.
Ik lees knapgeschreven hoofdstukjes. Het leest prettig. Ronduit leuk (en herkenbaar) is het inkijkje dat wordt gegeven in de schrijver bij het zoeken naar een goede formulering als Marga door het park rent. Na twee weken elke keer een klein stukje gelezen te hebben slaat het verhaal toe. Ik lees het resterende driekwart van het boek binnen een etmaal uit. […]
De opdeling van het boek kent een bijna mathematisch schoonheid. Delen verweven met de resultaten van het geploeter van Marga over het leven van Eva Zomers, aangevuld met een proloog, intermezzo en een epiloog.
Toch slaat na het intermezzo de schrik toe. Bij het lezen van de eerste pagina’s van deel vier krijg ik een raar gevoel. Bij nadere inspectie blijkt dat de auteur is overgeschakeld naar de “ik-vorm”. Vreemd, maar het leest er nog lekkerder door. Ik wordt nu helemaal in het verhaal gezogen en ergens in deel vijf lopen de tranen over mijn wangen. Ik ontworstel me aan het verhaal en ik wordt kwaad. Dit kan helemaal niet. Rijp voor Stichting Skepsis! Ik verman me. De auteur heeft in “De Onfeilbare” bewezen dat alles in de laatste hoofdstukken op zijn plaats valt. Ze zal voor alles vast een even verrassende als bevredigende verklaring geven. Vol vertrouwen hervat ik het lezen.
Er komt inderdaad een verrassende bekentenis van Enrico. Maar aan het eind van het boek zit ik nog met vele vragen. Het lijkt onbevredigend. Maar in de week daarna begin ik beetje bij beetje normale in plaats van paranormale verklaringen te vinden.
Het is nu twee weken geleden dat ik het boek uitgelezen heb. Bij het nalezen blijkt het boek een bron van vele en diverse zaken om verder over na te denken. Maar het roept vooral op tot nadenken over “betekenisvol toeval”. Iets wat ik pas zes jaar geleden (na mijn vijftigste) heb ontdekt als bron van creativiteit maar wat ik nooit met woorden heb kunnen benoemen. (W – in mijn gastenboek)

Magisch mooi boek
Dit bijzondere boek van Claire Polders gaat over Marga die een biografie schrijft over de in 1968 verdwenen schrijfster Eva Zomers. Hier ondervindt ze wat moeilijkheden mee, want hoe schrijf je een biografie over iemand waarvan niet te achterhalen is wat ermee gebeurd is en of die persoon zelfs nog leeft? Tussen stukken van het mooie verhaal over Eva Zomers door sluit Marga een bijzondere vriendschap met de schilder Lucien. Lucien lijd een kluizenaarsbestaan en schildert steeds een stel dat hij ooit één keer ontmoet heeft, en die met de jaren ook in zijn schilderijen ouder worden. Schildert hij vanuit zijn verbeelding of is het allemaal echt? Een ontzettend mooi boek waarbij magie ook een grote rol speelt, de magische (al dan niet liefdes-) verhoudingen tussen mensen en de kracht van de verbeelding. De zinnen zijn stuk voor stuk prachtig geschreven en de inzichten in het boek zijn mooi om over na te denken. Een aanrader dit boek!
(Recensie op Bol.com, 17 oktober 2006 Alphen aan den Rijn, Randy)

Zie ook: Het oude gastenboek