De Italiaanse Cavist

Onze cavist is een eigenaardige man. Wellicht iets te eigenaardig om winstgevend te zijn. Een jaar geleden opende hij zijn boetiek bij ons om de hoek, waarin hij niets dan de beste Italiaanse producten verkoopt en het leeuwendeel is wijn. Sindsdien zijn we vaste klant. Goede Italiaanse wijnen zijn in Frankrijk nog tamelijk schaars en na ons huwelijk in Toscane drinken we nauwelijks nog Bordeaux of Côtes du Rhône. Dankbaar voor onze trouwe klandizie, geeft de cavist ons bij iedere aankoop een cadeau: een fles Prosecco, een potje olijven of een voorverpakte ciabatta. Omdat al zijn producten voortreffelijk zijn, kopen we nu ook zijn biologische olijfolie, zijn speltpasta en zijn tapenade. Uitstekende marketing van zijn kant: we worden steeds meer van hem afhankelijk.
Maar zijn voorkeursbehandeling gaat verder: toen wij gisteren zijn winkel binnenliepen, stond er een echtpaar aan de toonbank. Ze wilden zes specifieke flessen kopen, die de cavist hen weigerde. ‘Deze verkoop ik alleen aan vaste klanten,’ zei hij. Het echtpaar werd boos, ze beweerden vaste klant te zijn en wat in de winkel stond, moesten zij kunnen kopen. De cavist hield voet bij stuk en de ruzie liep hoog op. Het echtpaar beweerde nooit meer te zullen komen en al hun vrienden te waarschuwen dat ze bij die Italiaanse idioot uit de buurt moesten blijven. De cavist trok zich er weinig van aan en glimlachte af en toe naar ons. Zodra het echtpaar de zaak had verlaten, bood hij zijn excuses aan ons aan. ‘Ik verkoop deze wijn alleen aan mensen die hem kunnen waarderen. Willen jullie een fles? Een cadeautje.’