Claire’s filmweek

Wat een filmfestival (o.a.) bijzonder maakt, zijn de premières. Bezoekers komen om een film te bekijken die anderen nog niet gezien hebben en waarover nog nauwelijks meningen bestaan. In die zin ontbreekt het festival dat mijn man en ik hier thuis houden aan urgentie. Maar na een jaar klassiekers (Wilder, Fellini, Truffaut), vinden wij onze recente selectie behoorlijk contemporain (al zijn de Amerikanen zwaar oververtegenwoordigd):  Milk, The Hangover, Revolutionary Road, Spirited away, Funny People, Avatar. Alleen die laatste film zagen we in de bioscoop – de rest speelde op DVD.

Milk. Een biopic van Gus van Sant over Harvey Milk, de eerste homoseksueel in een  officieel ambt in de VS. De film vertelde een geschiedenis die ik slechts vaag kende en was alleen daarom al interessant. Aan te raden voor iedereen die van Sean Penn houdt, geïnteresseerd is in (politieke) geschiedenis of gewoon een verdomd goede film wil zien.

Hangover. Een dronken-jongens-raken-in-de-problemen film die we uit nieuwsgierigheid naar zijn onverwachte succes wilden proberen. En: hij stelde niet teleur. Het was geen meesterwerk en het scenario was tamelijk zwak en toch wist de regisseur er een vermakelijke film uit te persen. Misschien vooral succesvol omdat je de dronken nacht niet te zien krijgt, maar de gevolgen (tijger in de badkamer, iemand mist een tand) als aanwijzingen moet gebruiken om samen met de jongens te ontdekken wat er gebeurd is.

Revolutionary Road. Een relatiedrama, dat zich afspeelt in de jaren vijftig van American Beauty-regisseur Sem Mendes. Wow. Na afloop van de film waren we nog niet erg onder de indruk, het was goed (hoewel iets te dramatisch voor mij), maar niet geweldig. Daarna spraken we erover, bekeken  scenes opnieuw en herhaalden dialogen. En toen hadden we  ineens veel meer waardering. Het is een film die belangrijke vragen stelt over wat je van het leven mag of moet verwachten. Ik ga nu Yates’ boek lezen.

Spirited Away. Een van de succesvolste geanimeerde films ooit van de Japanner Miyazaki. Over kapitalisme en geesten, over luiheid, exploitatie en respect. Over het leven van vroeger en nu. En dat alles verpakt in een heerlijk en fantastisch verhaal over een jong meisje dat haar ouders, die in varkens zijn veranderd, moet redden.

Funny People. Niet mijn film. Laatste werk van succesvolle regisseur Judd Apatow die o.a. Knocked up en  Superbad maakte die bij mij evenmin in de smaak vielen. Niet grappig en niet ontroerend. En dat dan ook nog eens tweeënhalf uur lang. Ben wel nieuwsgierig geworden naar zijn fans: wat vinden zij zo goed aan zijn werk?

Avatar. De eerste Hollywoodfilm in 3D in de bioscoop – dat is waarom ik hem wilde zien. Ik had verwacht het vreselijk te vinden, maar was positief verrast. Geen ergernis over de moralistische boventoon en het halfbakken scenario. Misschien vanwege de special effects of omdat ik het eens was met de boodschap (wees zuinig op de natuur en geloof in magie)?