Cinq à Sept

Gisteren waren mijn man en ik uitgenodigd voor een Cinq à Sept in een atelier nabij Nation. Een Cinq à Sept is een term die ze in Quebec gebruiken om een feestje aan te duiden, dat als een aperitief voor het diner plaatsvindt. Eenmaal aangekomen leerden wij, dat de term Cinq à Sept in Frankrijk juist wordt gebruikt om een bezoek aan een maîtresse te benoemen. In ons geval ging het echter om een legitiem feestje, een feestje dat werd gegeven te ere van de Prins van Montreal. Deze prins (manager, festivalorganisator, muziekfan) was maar zo kort in Parijs dat zijn gastvrouw geen andere oplossing zag om hem al zijn zakencontacten en vrienden te laten ontmoeten, dan een Cinq à Sept op de vooravond van zijn vertrek.

Maar de taalverwarring ging nog even door, want we ontmoetten er een jong stel, dat recent was ingevlogen uit Los Angeles. De man was een tweetalige Canadees die Nederlands sprak, omdat hij in Den Haag op de middelbare school had gezeten. De vrouw was eveneens behept met meer dan één vocabulaire en grammatica; met een Poolse moeder en een Franstalige vader, was ze in het Duitstalige deel van Zwitserland opgegroeid. Blij verrast met zoveel talen om onze conversaties in te kunnen voeren, spraken we uiteindelijk Franglais met elkaar, want dat bleek de echte lingua franca van de avond te zijn.

Ver na de afgesproken eindstreep van zeven uur gingen mijn man en ik  op weg naar een restaurant, waar we heel gewoon met drie Fransen zouden eten, maar waar we via een gesprek over kernreactoren en haikuschema’s, uiteindelijk verloren gingen in de Japanse betekenis van drie, vijf en zeven. De Cinq à Sept die we ons hadden voorgenomen, veranderde daardoor al snel in een Cinq à Deux, die na thuiskomst zowaar een Cinq à Trois bleek te zijn.

Vandaag hebben we dus maar veel geslapen om morgen zonder uur- en taalverwarring weer met een frisse week te kunnen beginnen.