Chris

En juist op een moment waarop je denkt: ik begrijp mijn leven, ik begrijp waarom ik schrijf en wie ik ben, gebeurt er iets, dat je weer dagen woordeloos naar je beeldscherm doet staren.

Op 11 juni overleed een goede vriend van ons aan een hersentumor. Zevenenveertig jaar was hij, de mentor van mijn aanstaande. Alle pasta’s en heerlijke gerechten die D. mij voorschotelt, heb ik aan Chris te danken. Misschien zelfs ook zijn humor en zijn liefde voor het vertellen van verhalen. We hebben voor de gelegenheid de duurste fles bordeaux uit het wijnrek gepakt en deze, herinneringen ophalend, leeg gedronken. Daarna volgde nog een fles, en nog een: we moesten Chris, die een leven in de stijl van Amy Winehouse heeft geleid, in ere houden. De laatste keer dat wij hem zagen, maakte hij zich kwaad over zijn ziekte. ‘I deserve a lifestyle related cancer damned, I smoke, I drank, I…. why do I get stuck with this tumor that according to my doctors could randomly grow in anybody’s healthy brains?’
Wij bleven het antwoord schuldig .