Buiten de deur

Het was drie dagen grijs. En grijs is voor mij een teken om binnen te blijven. Ik had genoeg eten in huis, hoefde niet naar het postkantoor en had met niemand een afspraak. Ik mocht dus ook binnen blijven en daarom deed ik het.
Na drie dagen moedigde ik mezelf aan: ‘Kom op, even een frisse neus halen.’ Ik stribbelde nog wat tegen, want wat heb je aan een frisse neus, maar de deur was al van het slot en ik had schoenen aan in plaats van sloffen.
Meestal haal ik mijn frisse neus in het park. Of de tuin, want officieel heet dat park Jardin du Luxembourg, maar voor ik er erg in had, was ik de andere kant opgelopen, richting Montparnasse. Ik kwam voorbij de crêperies en bioscopen, de 24uur-open apotheek en een amateurskunstmarkt en liep de begraafplaats op. Ik was er al lang niet meer geweest.
Zonder dat ik het wilde, liep ik langs de bekende graven, van Sartre en De Beauvoir, van Baudelaire. Ik nam een zijpad waar geen toeristen waren in de hoop onbekende tombes tegen te komen, familiezerken waar niemand meer voor zorgde. Maar ik had geen geluk. Waar ik ook keek, bekende namen. Susan Sontag bleek er ook te liggen. En Beckett natuurlijk. Uiteindelijk gaf ik het op – mijn neus was wel weer fris genoeg.
Thuis, toen ik het document getiteld Salto Mortale Oktober 2008 opende en verder ging waar ik was gebleven, zag ik dat ik in een scène was blijven steken waarin een van mijn personages naar een kerkhof gaat.