Bruiloft in de Campagne

De zoon van een arts uit Bordeaux trouwt met de dochter van een patriciërsfamilie uit Normandië en honderdvijftig gasten uit voornamelijk Parijs worden uitgenodigd om het huwelijk te vieren. De bruiloft wordt, traditiegetrouw, georganiseerd door de moeder van de bruid in het stadje waar de aanstaande is opgegroeid: Coutances.
Op een ongewoon warme junimiddag verzamelt iedereen zich rondom het charmante stadhuis en lang voordat de ringen worden uitgewisseld, doen de hoofdrolspelers en de gasten zich te goed aan alcoholische dranken. De burgemeester is in zijn nopjes, aangezien hij het voorrecht krijgt de kleindochter van een oud-burgemeester in het huwelijk te laten treden. Hij heeft een jolige speech voorbereid die bij vrijwel iedereen in goede aarde valt, behalve bij de bruidegom, die de ceremonie uiterst serieus en met nerveuze precisie volgt.
Nadat de handtekeningen zijn gezet, stroomt de menigte bezweet de krappe trouwzaal uit en loopt in colonne naar het parkje alwaar de foto’s genomen worden. Om zes uur begint het aperitief in de tuin van een groot landhuis en wordt de eerste fles champagne geopend. Er zullen er nog 139 volgen. Natuurlijk zijn er oesters en is er foie gras. Obers lopen rond met schalen Noix-de-Saint-Jacques en gefrituurde krabbenpoten. De zee ligt op een paar kilometer afstand.
Wanneer de moeder van de bruid, twee-en-een-half-uur later, iedereen sommeert aan tafel te gaan, is het merendeel van het gezelschap al goed zat. In overleg met het bruidspaar besluit het personeel om de geplande glaasjes Calvados, die volgens de rituelen tussen de gangen door geserveerd dienen te worden, over te slaan.
Er volgt een maal van vis, van lam, van kaas en van aardbeimakronen, vochtig gehouden door witte wijn, Bordeaux, Cider en meer champagne en rond middernacht opent de danszaal met klappers uit de jaren tachtig. De eersten die los gaan, zijn de ooms en tantes uit de streek. Schoenen en jasjes worden uitgetrokken om eens flink te kunnen swingen. De Parijse bobo’s staan met sigaretten in de hand koelbloedig toe te kijken. Pas als de ooms en tantes na een polonaise de moed opgeven, wagen de jongeren zich op de vloer. En na wat snuiven van het een of ander, gaan ook hun remmen los. Pas als de zon weer opkomt, keren de laatste gasten naar het hotel terug. Het was, zoals dat heet, een typische bruiloft in de campagne.