Brief aan mijn latere zelf

Boekenweek 2010
Titaantjes – Opgroeien in de letteren.

In april 1984 kreeg ik een dagboek van mijn vader cadeau. Hij had het op een van zijn zakenreizen voor me gekocht. De dag erna begon ik met schrijven, over zwemles, kezetrekorders en knutselmidagen die me verveelden. Spellen kon ik nog niet zo goed.
Aan de binnenkant van de kaft heb ik tweemaal mijn naam geschreven met daaronder twee verschillende adressen. Ik moet dat precies een jaar later gedaan hebben, want mijn ouders zijn pas in het voorjaar van 1985 gescheiden.
Wist mijn vader dat de scheiding op handen was en wilde hij me een middel geven om dit te verwerken? Of zag hij enkel een roze boekje liggen dat zijn dochter vast mooi zou vinden? Ik kan het hem niet meer vragen. Zeker is dat het dagboek mij geholpen heeft greep te houden op de realiteit, die door het intrede van nieuwe partners spoedig pijnlijk en ingewikkeld zou worden.

Dit eerste dagboek, dat tot 1992 loopt, heb ik vaak herlezen. Uit nieuwsgierigheid en vermaak, om te zien hoe ik veranderd ben. En ik verbaas me er iedere keer weer over hoe herkenbaar ik ben gebleven. De woorden brengen me haast zonder breuk terug naar het meisje en de gevoelens en situaties die zij beschrijft. Ik weet daardoor dat wat ik schreef lang niet altijd de waarheid was, dat ik ook toen al mijn fantasie gebruikte om schaamtevolle gebeurtenissen tot plezierige herinneringen om te buigen en eufemismen inzette om taboes op papier te vermijden.
Een willekeurige lezer zou mijn vroegere boodschappen kunnen ontcijferen, zonder ooit zeker te zijn van wat ik bedoelde. Alleen ik, zoals ik nu ben, weet wat er werkelijk staat. Misschien is mijn dagboek dus niets anders dan een lange brief aan mijn latere zelf met het verzoek de dubbelzinnigheid van mijn jeugd niet te vergeten.
‘Met mij gaat het prima’, staat er vaak. Natuurlijk, want met mij gaat het ook nu nog altijd prima.