Brief aan mijn jongere zelf (3)

Boekenweek 2010
Titaantjes – Opgroeien in de letteren.

Lieve Claire,
Het is tijd voor een bekentenis. Jouw bekentenis. Je hebt het al jaren uitgesteld, omdat je denkt dat het veiliger is te zwijgen. Zo lang jij nog niets hebt uitgesproken, zal niemand iets van je verwachten.
Het is alleen niet waar: mensen verwachten altijd iets van je, of je hen nu wat belooft of niet. En daarom is het beter zo snel mogelijk een bekentenis te doen, zodat ze geen dingen gaan verwachten die je helemaal niet wilt waarmaken.
Ik weet wat je denkt, dat als je het uitspreekt, je niet meer kunt terugkrabbelen. Dat jij iemand van je woord bent. Des te beter. Een motivatie erbij. Een stap dichter bij je doel.
Het zal bovendien niet de eerste keer zijn. Als kind heb je het al tegen iedereen geroepen die het wilde horen. En denk maar niet dat de bewijzen van je vroege bezigheden verloren zullen gaan. Onze moeder bewaart alles, zelfs de sullige briefjes die je voor haar op het aanrecht achterlaat.
Dus kom er nu maar gewoon voor uit. Je bent veel te serieus geworden, veel te calculerend. Spelen moet je, want garantie op succes heb je nooit. En wat is uiteindelijk vervelender: vallen en opstaan met een kloppend hart of met rechte rug en lege blik hoge ogen gooien?
Ik heb gewacht tot ik uiteindelijk midden op een piazza in tranen uitbarstte omdat het verlangen een roman te schrijven me ineens overweldigde. Zolang hoef jij toch niet te wachten?
Tot zover en liefs, CP