Brief aan mijn jongere zelf (1)

Boekenweek 2010
Titaantjes – Opgroeien in de letteren.

Lieve Claire,
Waarom zit jij daar op je knieën op de grond voor je bed met je handen in elkaar gevouwen en je hoofd gebogen? Je prevelt de woorden ‘alsjeblieft’ en ‘laat het ophouden’, omdat je dat in films hebt gezien, al heb je geen idee tegen wie je het hebt. Baat het niet, dan schaadt het niet, moet je gedacht hebben, maar je vergist je, want jouw panische knieval heeft mij een levenslange schaamte opgeleverd.
Het is misschien wat veel om dat nu allemaal bij jou neer te leggen. Jij bent nog een kind dat de vrijheid zou moeten krijgen om naïef te zijn. Je weet alleen net als ik dat jij je onschuld al bent ontgroeid. Want waarom verlaag jij je alleen op je kamer achter gesloten deuren? En waarom staat er over deze praktijken geen enkele passage in ons dagboek? Ik geloof dat jij je ook nu al schaamt voor wat je doet. Dat jij af en toe op je knieën valt, is jouw geheim. Een geheim dat later uitlekt, want je houdt er geen rekening mee dat ik alles zie en niets vergeet.
Je bent nog maar een paar keer in je leven in een kerk geweest, met Pasen bijvoorbeeld toen je bij die religieuze oom logeerde, en de enige oma die je wel eens ‘Amen’ hebt horen zeggen, bidt al jaren niet meer voor de maaltijd. En toch lijkt het jou een goed idee om tijdens de heftige ruzies die beneden je plaatsvinden je handen samen te vouwen en te vragen om rust.
Ben ik boos op je? Teleurgesteld? Jij bent in ieder geval niet tevreden met jezelf, want van halfslachtigheid en hypocrisie moet je niets hebben. Je gelooft niet dat het werkt en toch probeer je het. Dat kan alleen maar onmacht zijn. Maar de onmacht is helaas niet groot genoeg om de schaamte tegen te houden.
Nee, ik ben niet boos op je. Ook volwassenen doen gekke dingen. Neem alleen van mij aan, dat je niet gelooft, en dat je daar niet aan hoeft te twijfelen. Hoe eerder je dat accepteert, hoe beter.
Tot zover en liefs, CP