Athene (3)

In het land waar Pallas Athene eeuwenlang is vereerd, buigen de meeste mensen nu hun hoofd voor de heiligen van de Grieksorthodoxe kerk. Nieuwsgierig naar hun praktijken stapte ik, met bedekte schouders, de kathedraal in.
Religies fascineren me. Op psychologisch niveau en door hun symboliek, twee aspecten die uiteraard met elkaar samenhangen. Gewend aan de op de borst en het voorhoofd geslagen kruisjes en de halfslachtige buiginkjes die katholieken elders in Europa maken, was ik verbaasd de toewijding van de Grieken te zien; voor iedere afbeelding of plakkaat bleven ze murmelend staan en gaven er vervolgens een kus op. Geen zoen in de lucht, maar een echte kus. Alle schilderijen van Jezus, Maria en de andere (half)goden gingen derhalve verborgen achter smoezelig glas met lipafdrukken. Ik ben benieuwd wat er gebeurt als er hier een keer een dodelijk griep uitbreekt.
De kerk zelf was ook de moeite waard, met draken, sfinxen en een afbeelding van een vrouw die verdacht veel op Pallas Athena leek (die zelf overigens weer verdacht veel op Isis leek, een Egyptische godin die we tegenwoordig vooral kennen in de vorm van het Vrijheidsbeeld in de haven van New York). Achter het altaar troonde een stralende in goud afgebeelde piramide, hèt embleem van de Illuminati.
Heerlijk zo’n religie, die zich niets aantrekt van waar een god of symbool vandaan komt en alles incorporeert dat tot de verbeelding spreekt. Het enige verschil tussen de oude en nieuwe verhalen is immers de status: een scheppingsverhaal is een geloof zolang er gelovigen zijn. Zodra de laatste ophoudt in het verhaal te geloven wordt het een mythe.