Andalusië (2) – Waterpraladijzen

Sommige reizigers gaan pas van huis als zij alles over de plaats van bestemming hebben gelezen. Ze kopen romans, die gesitueerd zijn in het betreffende vakantieland en lezen gidsen die hen de geschiedenis verklappen en eetgelegenheden en hotels aanraden.
Ik niet. Ik lees en koop niets van tevoren. Niet omdat ik mij wil laten verrassen of ik mijn ervaringen niet vooraf wil kleuren. Het heeft eerder te maken met tijdgebrek: reizen gebeurt in mijn tweepersoonshuishouden vaak lastminute en zodra de reis is geboekt, heb ik al mijn tijd voor vertrek nodig om belangrijke zaken af te ronden, opdat ik me na vertrek kan ontspannen.

Zo gebeurt het dus, dat ik frivool en onvoorbereid door steden dwaal en monumenten aanschouw die ik pas ‘s avonds middels een gratis toeristenblaadje kan plaatsen. Onze eerste stop in Spanje was Grenada, een stad die al eeuwen verdeeld is in een Arabische, een Joodse en een Katholieke buurt en inmiddels is uitgebreid met buitenwijken en zakencentra. Op een heuveltop, uitkijkend over de stad, ligt het Alhambra, een complex dat achtduizend bezoekers per dag trekt en bestaat uit een kerk, die eerst een moskee was, een fort, twee paleizen en talloze tuinen. Het interieur van het hoofdpaleis is indrukwekkend, met zijn minutieus bewerkte muren, betegelde vloeren en met houtsnijwerk ingelegde plafonds, maar ik was nog het meest getroffen door de fonteinen en waterwegen die van de tuinen en vertrekken één geheel maakten. De Moren, die een aantal eeuwen in Andalusië heersten, hebben het dorre land dat ze aantroffen geïrrigeerd en bruikbaar voor de landbouw achtergelaten en hun meesterschap van het water is ook in hun architectuur zichtbaar. Hun praalpaleizen zijn waterparadijzen, of kortgezegd: waterpraladijzen.

Bij thuiskomst ben ik onmiddellijk op zoek gegaan naar literatuur over de Islamitische cultuur in de Middeleeuwen en over Moorse architectuur. Aan voorbereiding, doe ik niet. Ik blink blijkbaar uit in nagenieten.