Amsterdam (4) – Verliefd

De volle maan staat trots boven de grachtenpanden en schijnt naar binnen door mijn hoge gordijnloze ramen. Sprookjesachtig is deze stad. Niet vertrouwd of gewoon. Het cliché wil dat je niet weet wat je hebt totdat je het kwijt bent. Pas nu ik acht jaar niet in Nederland heb gewoond, pas nu Amsterdam niet langer door een deken van alledaagsheid wordt bedekt, springt de schoonheid van de stad me in het oog. Al een maand kijk ik uit op dezelfde gevels, dezelfde scheefgezakte panden met hun ruiten en lichtjes en spiegelingen in de gracht. En ik vraag me af: hoe lang moet ik mijn geliefde Parijs gedag zeggen om er opnieuw verliefd op te kunnen worden?