Leeg

Het is weer eens een natte herfst in Parijs, een herfst waarin je dagen achtereen je huis niet wilt verlaten. En als schrijver zonder baan buiten de deur heb ik de luxe om aan dat verlangen toe te geven. De wijnrank in het hofje kan ik ook via het raam van kleur zien veranderen.

Resultaat is dat het vierde boek snel vorm krijgt. In plaats van losse ideeën en fragmenten is er een coherente roman aan het ontstaan in een coherente stijl. Maar na vijf dagen ben ik wel uitgeput en meer vermoeid dan normaal, alsof mijn hersens een maximum per week hebben en hoe meer ik ze doordeweeks laat werken, hoe minder ze in het weekend waard zijn. Op zaterdagmiddag staar ik dan ook naar mijn site met de vraag: wat heb ik in godsnaam nog te melden?

Het spijt me, u zult het dit weekend met Salto mortale moeten doen.