Kieslowski

In het internationale filmfestival dat bij ons nog steeds plaatsvindt, zijn we inmiddels beland bij de Poolse regisseurs waaronder Kieslowski. Na de Decaloog en zijn trilogie Blue, Blanc et Rouge, zagen wij gisteren La Double Vie de Veronique. Ik had deze film tien jaar geleden al gezien, maar heb hem nu met andere ogen kunnen bekijken. Wat een meesterwerk. De kleuren, de symbolen en de details. En wat een interessante theorie die erachter steekt: wij bestaan in meervoud. Het werd me ook duidelijk waar veel ideeën uit de door mij gewaardeerde film Le fabuleux destin d’Amelie Poulain vandaan komen.
Na afloop een interview met de maker bekeken. Kieslowski is een bescheiden, intelligente en verlichte man. Zijn belangrijkste boodschap voor mij: wie kunst wil maken, die buiten de grenzen van eigen land en cultuur begrepen wordt en overal weerklank vindt, moet origineel durven zijn en zich niet verschuilen achter maskers. Wie universeel wil zijn, moet diep in zichzelf graven en de eigen zwakheden uitbuiten. Ieder verzonnen personage blijft steken in clichés. Alleen wat uit jezelf komt, is origineel. Met andere woorden: durf autobiografisch te schrijven en durf anderen te tonen wat niemand kan zien, maar wat in jouw hoofd leeft. Ik heb zijn advies ter harte genomen en heb gisteren een verhaal geschreven (waarschijnlijk voor de bundel ‘Allemaal de lucht in’ van samensteller Stoppelenburg) waar mijn neurotische zelf alle vrijheid krijgt. Het personage gedraagt zich als een idioot en is ronduit wreed in haar gedachten, maar het is wellicht het echtste personage dat ik ooit tot leven blies.