Detective (6)

Vanmorgen bracht ik opnieuw een bezoek aan mijn allergologe. Sinds ik mijn leren jas heb opgeborgen, vis ben gaan mijden en alle cosmetica waar parfum of petroleum in zit heb weggegeven, ben ik grotendeels van mijn eczeem genezen en vraag ik me verbaasd af hoe ik al die jaren heb kunnen leven zonder zachte huid. Maar af en toe heb ik nog van die kleine irritant jeukende plekjes op mijn handen of rug, dus mijn lichaam schijnt nog ergens anders allergisch voor te zijn.
De verdachten zijn dit keer mosterd, aubergine, cacao, champignons en gist. Terwijl de arts met een naaldje moleculaire hoeveelheden stofjes inbrengt, klaagt ze tegen mij over haar collega, een man, die zonder te kloppen voortdurend haar kabinet komt binnenstormen, die de deur nooit dicht doet, of juist wel, maar dan op momenten dat ie juist open moet blijven. Het zit haar allemaal goed dwars, dat is duidelijk, en ik knik af en toe meelevend om haar het idee te geven dat ik aan haar kant sta. Maar het enige wat ik denk, is: ‘U hoort zich helemaal niet tegen een patiënt te beklagen. U bent mij aan het behandelen, u moet uw aandacht erbij houden.’
Halverwege de test, rent mijn arts zonder aankondiging de kamer uit en begint op de gang een ruzie met haar collega. Ik versta ieder woord. De man is een hark, maar zij is hysterisch. De feminist in mij, die heus ergens te vinden moet zijn, fluistert dat ik mijn arts niet moet veroordelen, dat haar collega vast een hele nare man is, maar de patiënt in mij, die haar vertrouwen in de arts verliest, wil naar huis.
Wanneer mijn allergologe na vijf minuten terugkomt en mijn arm ziet, slaat ze haar handen voor haar gezicht: ze is vergeten te noteren op welk plekje welk stofje zit. Ik ben duidelijk allergisch voor iets, maar het valt niet meer te achterhalen waarvoor. Er zit niets anders op dan een nieuwe afspraak te maken en de test opnieuw te doen.
De rechter in mij, of is het de angsthaas, wil die afspraak bij thuiskomst meteen annuleren.