Yasujiro Ozu

Nadat ik zeven jaar geleden de Frans-Chinese film In the mood for love zag en daar erg van onder de indruk was, realiseerde ik me tot mijn schaamte, dat ik nauwelijks niet-Westerse films ken. Ondanks mijn voornemen om meer Aziatische films te kijken, is het er niet van gekomen. Er is altijd weer een Truffaut, een Rohmer of een Bergman die ik nog niet gezien heb en die voor iemand die ik ken, de film is die zijn of haar leven veranderde. Maar door mijn recente vriendschap met Ebay en de ontdekking van de prachtige Criterion Collection, staan er nu vijf Ozu’s op de plank.
Gisteren Tokyo Story (Tokyo Monogatari) gezien (ivm met mijn post van 31/7: Ozu is in 1963 gestorven). De neiging om de DVD te pauzeren en steeds een hoofdstuk terug te gaan was moeilijk te onderdrukken. Deze film moet ik binnen een week nog eens zien. Hij is zo rijk aan symbolen, gebaren, blikken – ik kan hem nog niet echt beoordelen als film, want ik ben nog te verwonderd over alles wat ik over Japan heb geleerd. Natuurlijk heb ik romans gelezen over dit land, van Westerse en Japanse schrijvers, maar deze film toont dat die romans in mijn verbeelding toch een heel ander land hebben gevormd. En natuurlijk is een film geen realiteit en moet ik niet verwachten dat Tokyo is, zoals deze film toont, maar toch heb ik het gevoel dat ik meer begrijp van Japanse gewoonten, gebaren en uitdrukkingen. Wordt vervolgd.