Van idee tot hype – over de Franse film Populaire

Morgen vindt de officiële avant-première van Populaire plaats in een enorme bioscoop aan de Champs-Elysées. Mijn man (coscenarist) en ik hebben onze schoenen al gepoetst en onze haren laten knippen. Negen dagen later gaat de film hier voor het grote publiek in première (en de dag erna, op 29 november, in Nederland). Dan begint het allemaal pas echt – wil een film succesvol zijn, dan moeten de zalen het eerste weekend goed vol zitten. Toch lijkt Populaire nu al maanden een hype.

Ik zou liegen als ik schreef dat dit voorsucces me overvallen heeft; het enthousiasme voor Populaire is de afgelopen jaren beetje bij beetje gegroeid. Maar als ik op een rijtje zet wat er de afgelopen tijd daadwerkelijk is gebeurd, duizelt het me wel.

Toen onze vriend Régis Roinsard, de regisseur, in de zomer van 2006 op een terras in de Luberon een scenario-idee over typemachinecompetities ter sprake bracht, had niemand durven dromen dat Parijs, zowel boven- als ondergronds, zes jaar later vol zou hangen met de aankondiging van deze film. Toen mijn man, Daniel Presley, in de winter van 2008 in New York het bericht ontving dat het Franse filmfonds het treatment dat hij samen met Régis had geschreven een flinke subsidie had toegekend en dat ze dus dit voorjaar samen het scenario zouden gaan schrijven, had niemand verwacht dat het schrijversduo binnen no-time zou zijn uitgebreid tot een professioneel team bestaande uit een ervaren mentor, een invloedrijke agent, een talentvolle derde scenarist en een belangrijke producent. Zelfs toen ze het contract tekenden om de film daadwerkelijk te gaan maken, halverwege 2010, geloofde niemand nog dat een van de populairste acteurs van het land, Romain Duris, zo onder de indruk zou zijn van het script, dat hij tegen zijn principes in wel met een debuterende regisseur in zee wilde gaan. (Romain Duris is in Frankrijk wat Edward Norton of Brad Pitt is in the VS.)

Steeds wanneer het nieuws van een stap in het proces mijn kleine huishouden binnendrong, werd het vergezeld door het verbod erover te spreken; Régis wist dat ik een blog schreef en vroeg mij uitdrukkelijk om zo weinig mogelijk over de film te publiceren. Ik mocht dus niets zeggen over het castingproces (iedereen wilde een rol in de film). Ik mocht niets schrijven over het zoeken naar en vinden van locaties. Ik mocht niet vertellen dat Harvey Weinstein naar Parijs vloog om een vroege edit van de film te kunnen zien. Wanneer het goede nieuws wel gecommuniceerd mocht worden, was mijn enthousiasme vaak al weer geslonken – ik  luisterde liever naar de nieuwere, hoopvolle berichten die in alle geheimzinnigheid binnen bleven druppelen.

De hype die inmiddels rondom Populaire bestaat, is niet uit de lucht komen vallen, al lijkt dat misschien zo voor wie het allemaal voor het eerst ziet. Er zijn vele, lange middagen en avonden aan vooraf gegaan, veel zelfs in ons huisje, zodat ik diverse betrokkenen broodjes en appels en koffie en koppen soep heb kunnen serveren. Daar zullen we morgen vast aan denken als na vertoning van de film de kurken van de flessen champagne ploppen – een verslag van de avant-première volgt later deze week.

Hieronder volgt dan eindelijk (een selectie van) het nieuws dat wij het afgelopen jaar met een glimlach hebben ontvangen of uitbundig hebben gevierd:

– De cameraman Guillaume Schiffman wordt genomineerd voor een Oscar voor de film die hij vlak voor Populaire opnam (The Artist).

– Populaire wordt opgemerkt door Harvey Weinstein en vervolgens over de hele wereld verkocht. De film verschijnt straks in bioscopen in India, Rusland, Argentinië etc.

– Het cinematijdschrift Première zet Romain Duris en Déborah François (de hoofdrolspelers) op de cover en laat posters in kiosken ophangen (zie: Gepopulariseerd Parijs).

– Uitgever Flammarion belt, ze willen het scenario met kleurenfoto’s graag in boekvorm uitgegeven. (Zie:  Flammarion )

– Recordlabel Sony belt, ze willen de soundtrack, niet alleen op cd, maar ook als vinyl op de markt brengen.

– De Paris Match van 7 november (met de overwinning van Obama op het omslag), wijdt een speciaal “jaren vijftig” katern aan de film.

– Déborah François wordt gefotografeerd voor de Italiaanse Vogue (De foto’s zijn de moeite van het klikken waard )

– Romain Duris wordt gefotografeerd voor diverse bladen en verschijnt op allerlei covers.

– Het make-up merk Gemey Maybelline besluit een speciale kit met nagellak te produceren om fans de kans te geven hun nagels precies zo te kleuren als het personage Rose Pamphyle in de film. (zie foto hieronder)

– Populaire wordt geselecteerd voor het Rome International Film Festival.

–  Le Grand Journal de Canal Plus  (qua populariteit vergelijkbaar met De Wereld Draait Door) nodigt de twee hoofdrolspelers uit in hun show. (En vele radio en tv programma’s volgen.)

– Talloze proefvoorstellingen door het land bewijzen de aantrekkingskracht van de film – alle vier cinema labels (UGC, Pathé-Gaumont, CGR en Kinépolis) kiezen de film als hun favoriet van het jaar; de enige film met dit voorsucces was Intouchables.

– De eerste goede recensies verschijnen (“a sparkling Gallic take on what feels like a vintage Hollywood love story”) – wordt vervolgd.

Meer over deze film?

Twee eerdere verhalen van mij over Populaire:
Gepopulariseerd Parijs: Populaire op de cover en posters in Parijs.
Een dag uit het leven van een figurant: mijn ervaring op de set van Populaire.

Meer over Populaire elders op het net:
–       De trailer op YouTube
–       De officiële site
–       Facebook
–       Twitter
–       IMDB
–      Cinéart, de site van de Nederlandse distributeur met een beschrijving van de film in het Nederlands en de trailer met ondertiteling.
–     Canal Plus, pagina met trailer, Le Grand Journal, video-recencie en meer.

Populaire, regie: Régis Roinsard, geschreven door: Régis Roinsard, Daniel Presley en Romain Compingt, speelduur: 111 minuten, genre: romantische komedie, producent: Les Productions du Trésor.